„Na dworze mroźno, szumi ulewa,
Jakiś staruszek dąży do wioski,
Srebrzyste włosy wiatr mu rozwiewa,
W ustach brzmi piosnka do Matki Boskiej.
Może on głodny, spragniony może?,
Wynieś mu chleba, daj kubek wody!”

„Trunek ty jedno dobry daj, o kubek srebrny nic nie dbaj.”

„Jeśli jesteś głodny i pokarmu szukasz – On chlebem.”

„A w serce moje wstąpił wiatr
I tam on zamieszkał, i szumi.”

„A na cóż byłby jej potrzebny kabriolet, gdyby wiatr nie miał rozwiewać jej pięknych włosów?”

„Brzmi gorzej niż „Żyd” w ustach Europejczyków.”

„Powinno się być dobrym jak chleb, powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny.”

„Naród trzeba głodzić. Głodny naród zajmuje się walką o chleb i nie ma czasu na walkę z rządem.”

„Większość ludzi jest jak opadłe liście, które rozwiewa wiatr. Krążą w powietrzu, a potem spadają na ziemię. Ale nieliczni są jak gwiazdy, które poruszają się po ustalonym kursie, gdzie nie może ich dosięgnąć wiatr. Mają prawo i kierunek w sobie.”

„Włosy rozwiane na wietrze
Po latach wiatr się uspokoił
Niestety, włosów już nie ma”