„Człowiek, który kocha sztukę dla sztuki, przeważnie najwięcej radości czerpie z najmniej znaczących i najskromniejszych jej przejawów.”

„Przy założeniu, że człowiek jest człowiekiem i jego stosunek do świata jest ludzki, miłość możesz wymienić tylko na miłość, zaufanie tylko na zaufanie itd. Jeśli chcesz rozkoszować się sztuką, musisz być człowiekiem wykształconym w dziedzinie sztuki; jeśli chcesz wywierać wpływ na innych ludzi musisz być człowiekiem, który rzeczywiście inspiruje i wiedzie naprzód innych ludzi. Każdy twój stosunek do człowieka – i do przyrody – musi być określonym, odpowiadającym przedmiotowi twej woli przejawem twego rzeczywistego indywidualnego życia. Jeśli kochasz nie wzbudzając miłości, tzn. jeśli twoja miłość jako miłość nie wytwarza wzajemnej miłości, jeśli poprzez swój przejaw życia człowieka kochającego nie czynisz siebie człowiekiem kochanym, miłość twoja jest bezsilna, jest nieszczęściem.”

„Kto kocha ludzi, kocha też ich radości. Bez radości nie można żyć.”

„Dżentelmen to człowiek, który jest skromny i stoi na uboczu, który służy innym i myśli o wszystkich z wyjątkiem siebie, i którego najbardziej uszczęśliwia uszczęśliwianie innych. Jest to człowiek, który okazuje prawdziwą szlachetność innym, choćby najuboższym i najmniej znaczącym.”

„Miłość jest sztuką. Jeżeli chcemy nauczyć się kochać, musimy postępować w taki sam sposób jak wówczas, gdy chcemy nauczyć się jakiejkolwiek innej sztuki: opanować jej teorię i praktykę.”

„Istotą sztuki jest życie spotęgowane i najbardziej ludzkie. Ten tylko kocha twórczo sztukę, czyja miłość dla niej jest miłością dla człowieka i zawartych w nim możliwości i bogactw. Nie można wywalczyć dla sztuki żadnych praw, jeżeli się nie wywalczy dla ludzi możliwości bycia ludźmi w jak najwyższym, i najpełniejszym znaczeniu. Walka o sztukę to – walka o prawa ludzkie, o treść życia ludzkiego, o człowieczeństwo.”

„Lubimy przeważnie tych, którym się nie wiedzie. Kochamy tych, którzy już nie mają szans na powodzenie.”

„Oni kochają sztukę (…) – ty kochaj piękno.”

„Może rzeczywiście ratunkiem człowieczeństwa jest wierność pewnej wizji wbrew rzeczywistości, żeby człowiek poraniony i skatowany miał ojczyznę, do której by mógł wrócić, ojczyznę „czystych” radości, nauki i sztuki.”

„Słyszałam, że ludzie, którzy najbardziej kochają, często najmniej widzą.”