
pod koniec XX w.
Źródło: Walery Pisarek, Wstęp do nauki o komunikowaniu, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008, s. 149.
Źródło: Życie u kresu czasu, „Krytyka Polityczna”, 19/2009.
pod koniec XX w.
Źródło: Walery Pisarek, Wstęp do nauki o komunikowaniu, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008, s. 149.
Aber streitet nicht mit uns, indem Ihr an Euren bürgerlichen Vorstellungen von Freiheit, Bildung, Recht u.s.w. die Abschaffung des bürgerlichen Eigenthums meßt. Eure Ideen selbst sind Erzeugnisse der bürgerlichen Produktions – und Eigenthums-Verhältnisse, wie Euer Recht nur der zum Gesetz erhobene Wille Eurer Klasse ist, ein Wille, dessen Inhalt gegeben ist in den materiellen Lebensbedingungen Eurer Klasse.
Die interessirte Vorstellung, worin Ihr Eure Produktions – und Eigenthums-Verhältnisse aus geschichtlichen, in dem Lauf der Produktion vorübergehenden Verhältnissen in ewige Natur und Vernunftgesetze verwandelt, theilt Ihr mit allen untergegangenen herrschenden Klassen. Was ihr für das antike Eigenthum begreift, was Ihr für das feudale Eigenthum begreift, dürft Ihr nicht mehr begreifen für das bürgerliche Eigenthum. (niem.)
Manifest komunistyczny (1848)
W Judaszu problemem jest samotność idealisty, który żyje w kraju rządzonym przemocą. Obecnie Ukraińcy walczą z przemocą i uciskiem, walczą o swoją godność i tożsamość, borykają się z problemami gospodarczymi, ale pojawia się pytanie: czy są gotowi na przyjęcie tego, o co walczą? Czym jest dla nich wolność?
w odpowiedzi na pytanie „Czy sztuka nabiera nowego sensu w warunkach wojny?”, o premierze w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.
Źródło: Piotr Furmaniak, Nowojorska Antygona w Charkowie, Teatrdlawas.pl, 9 września 2014 http://www.teatrdlawas.pl/artykuly/363-andrzej-szczytko
Źródło: Bez mediów nie obronimy naszych wartości, „Uważam Rze”, 5 lutego 2012
Źródło: O socjalistycznym humanizmie, „Wiedza i życie”, 1946 r.
Źródło: Ryszard Bugaj, Plusy dodatnie i ujemne czyli polski kapitalizm bez solidarności, Warszawa 2015, s. 13.