„Wzruszają mnie drobne mądrości,
które przepadają wraz ze śmiercią człowieka
— nawyk jakichś książek, jakiegoś klucza, jakiegoś ciała pośród innych ciał —
rytm nie do odzyskania, którym świat darzył go
z konieczności i przyjaźni.”

„nie graliśmy razem od jakiegoś czasu i cholernie dobrze się bawiliśmy. Mogliśmy odzyskać pewność siebie. Zabraliśmy tę pewność i całą pieprzoną energię do studia.”

„Sądzę, że w jakiejś dyskretnej formie sztuka świat poprawia, bo jest jednak dodawaniem jakiegoś dobra w świecie.”

„Nie ma innego klucza do Nieba poza Krzyżem.”

„Prawdopodobnie zostanę zdmuchnięty przez jakiegoś pomyleńca.”

„Potęga wybawicielska (…) jest do wzięcia i jest pośród nas, a nazywa się przyjaźnią.”

„Dziennikarze wychowani na rubrykach sportowych nie grzeszą elokwencją. Nie ma w nich jakiegoś błysku. Nie potrafią zażartować. Zagrać pauzą, ciszą, akcentem, zmianą rytmu mówienia. Tego wciąż nikt nie uczy. To trzeba przenieść do futbolu z innych dziedzin życia. Jeśli ktoś nie ma innej przeszłości niż sportowa i na dodatek zamyka się w hermetycznym świecie piłki, na zawsze pozostanie ubogi.”

„[…] gdy ból mija, jego wspomnienie staje się często przyjemnością. Nie kochamy jakiegoś miejsca mniej tylko dlatego, że doznaliśmy tam bólu. Chyba że był to tylko ból i nic innego […].”

„Świat waha się między wojną a pokojem i przyszłość zależy, być może, od jakiegoś drobiazgu; zbrodnią byłoby nie wypróbować wszystkiego, co mogłoby zapewnić spokój.”

„Banał, w odpowiedniej chwili powtórzony, potrafi odzyskać zatarte piękno starożytnej mądrości.”