„Gdy naprawdę mam czas wolny, niepokoję się, czy będę jeszcze kiedykolwiek w stanie coś napisać. Ale to normalne. Znałem pewnego tenora, który budził się każdego ranka z przekonaniem, że utracił głos. Więc działam dalej (…).”

„W Treblince nie wolno być chorym. Wielu z nas tego nie wytrzymuje i popełnia samobójstwo. To jest u nas normalne zjawisko. Każdego ranka w baraku znajdujemy powieszonych.”

„Mam fajne życie, ale – tak jak każdy – czasem płaczę, czasem jestem smutna, czasem w ogóle mi się nie chce wstać z łóżka. Jestem normalnym człowiekiem.”

„Postanowiłem, że będę zajmował się już wyłącznie sobą. To jest to życie, które znam najlepiej. I tylko dla niego jestem w stanie uczynić coś naprawdę dobrego.”

„Jaki jest cel poezji? – budzić czujność, niepokoić.”

„Bo najbardziej nie cierpię wolnego czasu, kiedy budzą się wspomnienia i odżywają obawy o przyszłość.”

„Z wszystkiego, co kiedykolwiek napisano, lubię tylko to, co autor napisał własną krwią.”

„Każdego ranka kiedy się budzę, doświadczam niespotykanego zachwytu – zachwytu bycia Salvadorem Dalí – i zadaję sobie pytanie: „jakiej wspaniałej rzeczy dokona dziś Salvador Dalí?””

„Każdy normalny człowiek od czasu do czasu ma ochotę kogoś zabić.”

„(…) Życie toczy się dalej. Dzieją się różne rzeczy. Jeśli pozwolimy im się dziać, dzieją się.”