„Nieskończone są kondygnacje duszy ludzkiej – trzeba tylko umieć brnąć nieustraszenie w głąb – albo się zdobędzie swój własny szczyt, albo się zginie – w każdym razie nie będzie to psie życie miernot, wiedzących zaledwie to, że są i to nie bardzo.”

„Wiele trzeba mocy, by umieć żyć wiedząc, jak bardzo życie i niesprawiedliwość są z sobą złączone.”

„(…) zapytaj swoich piersi i brodawek, które napięły się na myśl o ukochanym – mówią, że dusza wyrywa się do zmagań miłosnych.”

„Brnę przez życie bez wydziwiania.”

„Chcę to, co umiesz ty, wiesz, ty umiesz kochać,
ja umiem unieść się na szczyt i uśmiech kryć i już nie cofać.”

„Nie można sobie wyobrazić aby Bóg w swej nieskończonej mądrości umieścił duszę, a zwłaszcza duszę dobrą w czarnym ciele. Niepodobna jest, abyśmy przypuszczali, że to są ludzie…”

„Zwracać światło w głąb duszy człowieka – oto powołanie artysty.”

„Ten z ludzi jest najdoskonalszym, kto dla bliźnich umie być najużyteczniejszym. – Najnieszczęśliwszą jest ta dusza ludzka, którą cudze szczęście dręczy.”

„Targnięcie się na własne życie leży w ludzkiej naturze.”

„Słowo to słowo. A nikt wrzodów duszy
Nie przeciął w głąb jej, sięgając przez uszy.”