„Może się wstydził tego, co mi wyznał, był bowiem człowiekiem bardzo konwencjonalnym. Piszę to słowo z ironicznym uśmiechem a przecież, jeśli wsłucham się w siebie znajduję jedynie podziw i ufność, bo wyraz ten przypomina mi cichą wieś, widzianą z ruchliwej szosy, tchnącą spokojem, obiecującą tyle wypoczynku swymi strzechami i ścianami z kamienia.”

„Lubię szeptać ci słowa, które nic nie znaczą –
Prócz tego, że się garną do twego uśmiechu,
Pewne, że się twym ustom do cna wytłumaczą –
I nie wstydzą się swego mętu i pośpiechu.”

„U ludzi myślących stereotypowo hasło „teatr w Gnieźnie” wywołuje ironiczny uśmiech. To niesprawiedliwe. Tam można uprawiać taki sam teatr, jak wszędzie indziej, tyle że o wiele spokojniej.”

„Człowiek nie może umniejszyć Bożej chwały, odmawiając Mu czci, tak jak szaleniec nie może zgasić słońca, pisząc słowo „ciemność” na ścianach swojej celi.”

„Nie oddzielam bycia człowiekiem od bycia artystą, bo to jest ze sobą bardzo mocno powiązane. Dla mnie bycie człowiekiem oznacza realizowanie swoich talentów, zamierzeń i marzeń. Aktorstwo i śpiew znajdują się w worku moich marzeń, które realizuję.”

„Piszę i piszę i co z tego
Pióro się wypisało
Słowo się wysłowiło
I nic.
Tyle czasu
Tyle papieru
Tyle życia
I nic
Ani naprawdę słów
Ani naprawdę życia
Ani naprawdę prawdy…”

„Człowiek, który się wstydzi swego pochodzenia, jest albo nikczemnym, albo słabym!”

„Strzeżcie się łazienek, gdzie nie piszą na ścianach.”

„Pamiętam jak się mówiło o Feim – młody, zdolny, obiecujący. Miał wtedy 28 lat.”

„Uśmiech na twarzy posągu nie składa się z potu, uderzeń dłuta, iskier, które ono krzesze, i marmuru. Uśmiech nie wywodzi się z kamienia, ale z twórcy. Wyzwól człowieka, a stanie się twórcą.”