„Ludzie, którzy piszą o filmie, krytycy czy filmoznawcy, lubią szufladkować filmowców, bo to ułatwia im robotę. Ja nigdy nie chciałem być zaszufladkowany.”

„Krytycy dzielą się na trzy grupy. Pierwsza – krytycy, którzy piszą to, co myślą. Druga – którzy piszą to, co im każą. Trzecia – którzy myślą to, co im każą.”

„Oczywiście muszę być sam zadowolony z tego, co napisałem. Lubię sobie literacko dogadzać, ale ostatecznie piszę dla ludzi i chcę, żeby jak najwięcej z nich przeczytało moje książki.”

„Przed laty pisałem o tym, jak to kieleckie środowiska twórcze domagają się krytyka. Przewidziałem los takiego krytyka. Miał on mianowicie zostać wywieziony przez twórców na furze gnoju za miasto. Środowiska twórcze chcą rzecznika krytycznego, nie krytyka. Krytykowi twórca może plunąć w oczy, bo krytyk jeśli chce być uczciwy wobec siebie i czytelnika, to jest cham ordynarny i bydlę.”

„Zawsze chciałem, aby dźwięk w moim filmie przypominał nieco muzykę. Pisanie dialogów oddawałem więc w ręce ludzi, którzy potrafią właściwie posługiwać się słowem i panować nad nim całkowicie, ludzi charakteryzujących się określonym stylem pisarstwa.”

„Zachwyciłem się reportażem. Chciałem pisać. Myślałem, że to moje powołanie, ale na UW trafiłem na prof. Jerzego Toeplitza i wybrałem specjalizację krytyka filmowa.”

„Uciekam od ludzi. Nie chcę być częścią grupy, chcę być sam. Nigdy nie mogłem się dopasować, psułbym innym zabawę. Lubię z tyłu patrzeć na to, co dzieje się z przodu.”

„Wielu ludzi uważa Boga za służącego; chcieliby, aby wykonywał za nich brudną robotę.”

„Nigdy nie mogłabym na scenie tańczyć razem z grupą tancerzy, ponieważ ja piszę swoje teksty i lubię dawać czadu na scenie.”

„Generalnie szanuję ludzi, których pasjonuje ich praca, a to zawsze można od razu zauważyć. Zawsze! Jeśli to wyczuwam, to czuję do nich respekt. Jeżeli chodzi o krytyków, to nie mam problemu z tym, że krytykują film, spektakl czy obraz, ale nie lubię sposobu, w jaki to robią. Nigdy nie jest on obiektywny.”