„Gdybym miał niebios wyszywaną szatę
Z nici złotego i srebrnego światła,
Ciemną i bladą, i błękitną szatę
Ze światła, mroku, półmroku, półświatła,
Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy,
Lecz biedny jestem: me skarby – w marzeniach,
Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy,
Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.”

„Jakże mi rzucić pole złote
jakże mi pójść do miasta,
kiedy mam siewcy dłoń i stopy
i chłopką jest moja niewiasta.”

„Wychowałem się w ciemni. Może też dlatego tak dążę teraz do tego światła.”

„Jasność bez światła.
Ciemność bez mroku.
Każdy nosi w sobie niespełnioną miłość.”

„I zaraz cisza, Cisza absolutna. Kompletna. Cisza pocałunków. Która mówi i opowiada o marzeniach i baśniach, o ukrytych skarbach. Najpiękniejszych.”

„Raz w życiu rzucić wszystko, wszystko.
Chodźmy do światła by wygrać lepszą przyszłość.”

„Trwaj przy swoich marzeniach tak długo, jak będziesz mogła, Marigold. Marzenia są nieśmiertelne. Czas nie może ich zabić ani zniszczyć. Można się zmęczyć rzeczywistością, ale nie marzeniami.”

„Chrystus – to przepaść pełna światła… ten, kto w nią spojrzy, musi się w nią rzucić.”

„Wiek jest nazywany ciemnym nie dlatego, że światło nie świeci, ale ponieważ ludzie nie chcą światła widzieć.”

„Wszelkie narodziny są narodzinami z mroku w światło; ziarno musi pogrążyć się w ziemi i umrzeć w mroku, by wyrosła piękniejsza postać światła i rozwinęła się w promieniach słońca.”