„Proszę sobie przypomnieć, jak Kargul wychodził do zdjęcia, które miało zostać wysłane do Ameryki, w łachmanach licząc na to, że spadnie mu dzięki temu do ręki parę dolarów. Wyglądał wtedy niewiele lepiej niż premier błąkający się po lotnisku w Nowym Jorku.”

„Co kieruje facetem, który wychodzi przed parę milionów ludzi, żeby pokazać, że niewiele umie?”

„Ubranie może wyglądać dobrze na zdjęciu, ale jeśli nie czujesz się w nim komfortowo, lepiej go nie nosić.”

„Pojawiły się plotki. To stało się w niedzielę, a w poniedziałek, chyba graliśmy wtedy w Palladium w Nowym Jorku, jakieś parę setek ludzi czekało, aż wyjdę gotowy przyłożyć każdemu, kto choćby mrugnął.”

„Miał w głowie pustkę. Starał się, lecz nie mógł sobie przypomnieć, jak wyglądała Olga. Może to i lepiej?”

„Jestem wobec siebie krytyczna, więc zdarza się, że po prostu nie podobam się sobie na zdjęciu. Któryś z kompleksów lubi mi wtedy o sobie przypomnieć. Ale zanim się nim zadręczać, śmieje się z siebie, bo dobrze wiem, że jak bardzo bym się nie starała, i tak nie będę idealna – na szczęście!”

„Wiem, czym jest sława, pieniądze, festiwale, nagrody, życie w Nowym Jorku, Hollywood czy w Paryżu. Ale dobrze mi z tym, że mieszkam nad Wisłą. (…) Mogę coś zagrać, ale nie muszę. Gdy ominie mnie jakaś rola, myślę: jaka szkoda, dzięki Bogu.”

„Jeśli córka Nehru mogła zostać premierem Indii, to dlaczego moja córka nie miałaby zostać premierem Pakistanu?”

„Fotografuję, żeby się przekonać, jak to będzie wyglądało na zdjęciu.”

„Dzięki temu [że rodzice wysłali mnie na psychoterapię] przestałam wreszcie obsesyjnie myśleć o tym, jak powinno wyglądać moje ciało. Powtarzałam za moim terapeutą: „Nie jesteś inna, tylko wyjątkowa.””