„Uśmiech był jak balsam, który pozwalał uwierzyć, że mimo wszystko ludzkość nie zgniła tak całkiem.”

„Ze strachu, jaki przeżywa ludzkość, można całkiem przyjemnie żyć; trzeba tylko o nim pisać.”

„Zbliżenie, jak twierdzi D. W. Griffith, pozwala subtelnym zmianom wyrazu twarzy – jak podnoszenie brwi lub przebłysk uśmiechu – by stały się częścią akcji.”

„Piszę językiem niedzisiejszej poezji i niedzisiejszej krytyki literackiej. Lubię wiersze serdecznie niemodne i szczęśliwie spóźnione. Tęsknię za humorem, który uczy pokory, pozwala śmiać się z samego siebie, ratuje od patosu, tak bliskiego dawnym wierszom religijnym, pozwala spojrzeć z uśmiechem nawet na dramat.”

„A ona, a ona nie mówi nic.
Jej uśmiech, ten uśmiech –
Czy ze mnie drwi?”

„Bycie kobietą utrudnia, a zarazem ułatwia karierę polityczną. Utrudnia, bo polityk płci żeńskiej musi przekonywać męskie otoczenie, że jako „słaba kobieta” się do tego nadaje, ułatwia – bo mężczyźni nie pozwalają sobie wobec kobiety na tyle, na ile pozwalają sobie wobec siebie, i można skorzystać z kobiecej broni – wdzięku, pełnego zrozumienia uśmiechu, umiejętności połechtania męskiego ego.”

„Darząc uśmiechem uszczęśliwiasz serce. Uśmiech bogaci obdarzonego nie zubożając dającego.”

„Bezpaństwowość, która pozwala ludziom na jak najszersze eksperymentowanie społeczne, na stosowanie wszelkich idei nowych, jakie z siebie wyłonić może nie spętany niczem genjusz ludzkości, stwarza zarazem najlepsze warunki dla walki ze wstecznictwem, rutyną i zastojem.”

„Szczęście raz się uśmiecha.”

„Czy każda myśl powinna stanowić ruinę uśmiechu? Czy każdy uśmiech powinien być ruiną myśli?”