„Obok posągu trackiego Orfeusza stoi statua Telete, a wokół niego wykonane z kamienia i brązu zwierzęta, które słuchają jego śpiewu. A oto niektóre z wielu kłamstw, w które wierzą Hellenowie: że Orfeusz był synem muzy Kalliope, a nie synem córki Pierosa, że za życia zszedł do Hadesu, aby błagać bogów podziemia o uwolnienie swej żony. A mnie się wydaj, że Orfeusz przewyższał pięknem poezji swych poprzedników i że osiągnął tak wielki rozgłos dzięki przypisywanemu mu odkryciu boskich wtajemniczeń, oczyszczeń z bezbożnych czynów, leczenia chorób i środków odwracających gniew bogów.”

— Pauzaniasz

Źródło: Wędrówka po Helladzie (2. poł. II w.), tłum. Henryk Podbielski

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 4 czerwca 2021. Historia

Tematy

nie żyje , bóg , piękno , gniew , zwierzęta , dzięki , poezja , żona , syn , zwierzę , wydać , słuchać , wydanie , wielki , wykonanie , osiągnięcie , posąg , poprzednik , uwolnienie , niektóry , środek , rozgłos , córki

Pauzaniasz 1

antyczny geograf 110–180

Podobne cytaty

„Wieprze stały wokół głowy jak wieniec
Wpatrzone w oczy i w usta
Nie myliła ich intuicja
Język Orfeusza był słodki melodyjny
Jego oczy były smaczne lekko słone
Po rozgryzieniu czaszki świeży mózg
Zwierzęta zlizywały z tą godnością
Jaką daje usłuchanie woli Boga”

Urszula Małgorzata Benka (1953)

Tom Kielich Orfeusza
Źródło: Podróż Orfeusza

„Kiedyś miałam taki koncert, którym dyrygował pan o bardzo znanym nazwisku. Dochodzi do nieszczęsnej partii Orfeusza, a on zaczyna prowadzić orkiestrę w tempie galopu. Przerwałam i mówię: wie pan, pan gra tak ten wstęp, jakby ten Orfeusz się cieszył, że ta Eurydyka w końcu umarła. No a jak pani by chciała? – pyta. To mówię: Pierwszą śpiewam zaskoczona – no bo mówiono, że jak spojrzę na nią, to umrze, druga zwrotka – dno rozpaczy, więc piano, wolniej, a ostatnia wściekła – oszukaliście mnie, bogowie – tłumaczę mu: śpiewam to już 20 lat i ludzie przy tym płaczą. A on radośnie: – 20 lat? To czas to zmienić. Watch me! Wtedy nie wytrzymałam: No, you watch me!”

Ewa Podleś (1952)

I doprowadziłam w końcu do takiego wykonania, jakiego chciałam. Otarło się to nawet o polską ambasadę…
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Białystok, 4 grudnia 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ewap.htm