„Otóż wolą Boga, gdy świat z nicości powołał do bytu, było rozlać niejako swą nieskończoną dobroć poza siebie i sprawić, aby stworzenia wracając do niego, brały w pewnym stopniu udział w jego szczęściu, szerząc jego chwałę. Stwarzając w ośrodku tego świata istotny rozumne, zdolne go poznać i miłować, i poddając im cały świat istot nierozumnych, wolą jego było, aby czyniły to samo, co tamte, ale świadomie, aktami rozumu i woli. Pomimo tragedii, jaka się odegrała w zaraniu rodu ludzkiego, Bóg nie cofnął mu swego wezwania do przyjaźni i ułatwił mu nawet w cudowny sposób dojście do niej, dając mu w swym Synu Jednorodzonym pierwowzór przyjaciela. Do tej przyjaźni powołani są bez wyjątku wszyscy ludzie i wszyscy mają całkowitą możność dojścia do niej i wytrwania do końca. Można powiedzieć, iż wolą Boga w stosunku do świata wziętego w całości jest przede wszystkim pozyskanie przyjaźni wszystkich ludzi i tą drogą doprowadzenie ich do zbawienia, do wiecznego i nieustającego udziału w jego szczęściu i chwale w niebie.”

Tematy

bóg , przyjaźń , ludzie , świat , droga , stosunek , syn , niebo , istota , cały , powiedzieć , całkowity , drogi , chwała , pierwowzór , powołać , wyraz , brać , dojście , wyjątek , byt , tragedia , wezwanie , całość , udział , stworzenie