„Jakże mam nie być wilkiem stepowym i obdartym pustelnikiem, skoro żyję w świecie, którego celów nie podzielam, którego radości są mi wszystkie – obce.”

„Istota zdąża ku tobie
i tworzysz ją ze słów
lecz mroczne pomieszczenia mózgu
pozostają dla ciebie obce
jak małe demony z życia pustelnika.
Niekiedy twór niszczycielski
wytryska spomiędzy sylab
jak mól co uwił gniazdo
w żołnierskiej ranie z purpury.”

„Mam jedno, co trzyma mnie i każe być pogodnym – to wiara niezłomna w ludzi… Warunki życia się zmienią i zło przestanie panować, i człowiek dla człowieka będzie bratem najbliższym, a nie jak dziś wilkiem.”

„Jakże mamy oczekiwać błogosławieństwa we wszystkich innych sprawach naszego życia zbiorowego, skoro właśnie zbiorowo po raz kolejny usankcjonowaliśmy składanie dorocznej ofiary z ludzi. Tak jest, ofiary z ludzi – konkretnie z ok. 1000 dzieci, które złożone zostają na ołtarzu ignorancji, bezwzględności i konformizmu.”

„Radości życia rodzinnego są najpiękniejsze na świecie, a radość, jakiej rodzice doświadczają na widok swych dzieci jest najświętsza.”

„Sława w tym życiu – to radości powód,
zasługa z cnoty jest nim w drugim świecie;
bogactwem tylko – gdy braknie tych obu
żadnego mędrca nie uradujecie.”

„Kto kocha ludzi, kocha też ich radości. Bez radości nie można żyć.”

„Chciałbym bez specjalnych trosk dożyć kolejnego dnia i nadal korzystać z radości życia. Nie mam pretensji do losu i nie chcę mieć więcej. Cieszę się z tego, co mam.”

„Jesteś zerem. Też byłem, teraz mam cele.”

„Nie mam nic przeciwko życiu w męskim świecie, o ile wciąż mogę być w nim kobietą.”