„Wszyscy po kolei składali wieńce i kwiaty. On jeden złożył swój autograf na jego trumnie. Pewnie tak z przyzwyczajenia.”

„Szczęśliwe kwiaty! mogą patrzeć śmiele
I składać życzeń utajonych wiele,
I śnić o szczęściu jeden dzień słoneczny…
Zanim z tęsknoty uwiędną serdecznej.”

„Były to artystycznie wykonane maleńkie posążki żałobne, złożone tam w ofierze przez krewnych i przyjaciół, podobnie jak my składamy wieńce z kwiatów w progu kaplic żałobnych; tylko że nasze kwiaty więdną szybko, zaś dowody starożytnego bólu pozostają, po trzech tysiącach z górą lat, nienaruszone. Egipt bowiem może tworzyć jedynie rzeczy wieczne.”

„Przestrzeganie swoich przyzwyczajeń – to także pewna forma troski o samego siebie.”

„Nielegalne kwiaty,
zakazany krzyż,
co dnia rozkwitają
z betonowych płyt.
Ludzie je składają,
wierni sercom swym,
co w nadziei trwają
przeciw mocom złym.”

„Raz, raz, tylko jeden raz
Z pąka powstaje kwiat,
Tylko raz gubi płatki swe.
Raz, raz, tylko jeden raz
Przydarzyć mogła się
Miłość, która złączyła nas.”

„Jeden jest wszechświat, a składa się nań wszystko, i Bóg jeden we wszystkim, i prawda jedna.”

„Przyzwyczajenie. Lenistwo. Tchórzostwo. Bóg jeden wie, dlaczego ludzie ze sobą zostają.”

„Wszyscy czuwający mają jeden i wspólny świat, a każdy, który zasypia, odwraca się ku swojemu.”

„Można się do wszystkiego przyzwyczaić” – rzekł pewien Irlandczyk, którego skazali na powieszenie.”