„Nie jestem w stanie oglądać więcej niż jednego filmu Tarantino – raz się udało, wyszło świetnie i w porządku, ale powielanie tego w kółko wydaje się bezsensowne. Dekonstrukcja jest pewnym aktem twórczym, ale kiedy staje się programem, zostaje po niej już tylko destrukcja.”

„Patrzenie jest aktem twórczym.”

„Staram się wydawać co roku jedną książkę publicystyczną i jedną prozę. Nigdy dotąd mi się to nie udało.”

„(…) teoria była prosta: ze światem wszystko jest w porządku – to ludzie są nienormalni. Nigdy niczego się nie uczą, tylko w kółko powtarzają te same kretyńskie błędy. Zwierzęta są okej, ale ludzie… Ludzie to idioci! Ona przecież musiała być idiotką, żeby wyjść za Earla!”

„Zrobili nam kino, Disneyland, a od pewnego czasu mam wrażenie że oglądamy tylko jedną kreskówkę, jak Kaczor z Donaldem łapią się za dzioby, my z tego kina wyjść nie możemy i każą nam za to płacić.”

„Jestem człowiekiem, powtórzę to po raz drugi i też ulegam emocjom. Wiem, że nie mogą one w trakcie programu przysłonić jasności widzenia. Po programie zawsze zostaje we mnie cząstka tego kogoś, z kim rozmawiałam.”

„Podróżowanie ma raczej więcej wspólnego z doświadczaniem pewnych rzeczy niż z oglądaniem ich.”

„Kobiety zabiły donżuanerię – niektórym z nich udało się nawet oddzielić akt cielesny od aktu miłości.”

„Język to tylko sposób na trywializowanie świetności tego cudownego świata. Na jego dekonstrukcję. Bagatelizację. Ludzie nie są w stanie poradzić sobie z tym, jak piękny naprawdę jest świat. Z tym, że nie sposób go wyjaśnić ani zrozumieć.”

„Leżę jak martwa, przeżywam całą tę scenę jak akt śmierci, a nie życia… wydaję się sama sobie jedną z tych woskowych lal, które on lubi tak bardzo.”