„Wzgardliwym zębem.”

— Horacy

Dente superbo. (łac.)
Znaczenie: z lekceważeniem.
Źródło: C. Jędraszko, Łacina na co dzień, Warszawa 1988, s. 65.

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Horacy 120

rzymski poeta liryczny -65–-8 p. n. e.

Podobne cytaty

„Miłość zawsze goni za tym, co umyka, a co łatwe wzgardliwie omija.”

Kallimach z Cyreny (-310–-240 p. n. e.)

„i nagle tłumu obolały guz
rozorał obłęd jak płomiennym zębem
i ktoś olbrzymi ręce w górę wzniósł
i w blachę słońca długo bił jak w bęben”

Bruno Jasieński (1901–1938) polski poeta futurystyczny

przykład hiperboli zastosowanej w celu wywarcia silnego wrażenia na odbiorcy.
Źródło: Marsylianka

„Prof. Ludwik Osiński, i chociaż suchej nitki na niej nie zostawił, lecz tym rozbiorem jego wzgardliwym, zamiast mnie zrazić, umocnił we mnie dawne postanowienie poznania bliżej literatury hiszpańskiej.”

Leonard Rettel (1811–1885)

o wykładzie prof. Ludwika Osińskiego na temat dramatu Pierre’a Corneille’a Cyd
Źródło: Beata Baczyńska, Książę niezłomny: hiszpański pierwowzór i polski przekład, Wydawn. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2002, s. 22.

„Brud, ciasnota, bezczeszczenie człowieka pracy, bezczeszczenie kobiety. Była szydercza, bezkarna bezczelność rozpusty, maminych synków, fircykowatych studentów i kupczyków. Żartem albo wybuchem wzgardliwego zniecierpliwienia kwitowano łzy i skargi okradzionych, pokrzywdzonych, oszukanych. Olimpijski spokój pasożytów, wyróżniających się tylko tym, że nic nie robili, niczego nie szukali, niczego nie dali światu!”

Borys Pasternak (1890–1960) rosyjski poeta i prozaik

„Strachliwego masz chłopa, Maryśka. - Edek nalał kieliszek i podał męzczyźnie. - Pij! Na odwagę!
- Jaki on mój. Tak przychodzę… - powiedziała kobieta i obciągneła bluzkę na baniastych piersiach.
- A do mnie byś przyszła? - Edek wetknął kciuki za pasek i odchylił się z krzesłem do tyłu.
- Ja bojąca nie jestem. - Łysneła srebrnym zębem i wypuściła pogardliwy kłąb dymu.”

Andrzej Stasiuk (1960) pisarz polski

Tales of Galicia

„Włodzimierz Majakowski: Wesoły i kordialny, chciał trochę swoich polskich kolegów epatować wzgardliwym dla burżuazyjnych form zachowaniem, więc gdy siadł za stołem, wyjął ręką z salaterki pełnej kopru kiszony ogórek i zagryzł ostentacyjnie. W odpowiedzi wziąłem z półmiska pełną dłonią sałatkę majonezową. Majakowski chwilę popatrzał na mnie, wreszcie uśmiechnął się, ogórek położył na talerzu.”

Antoni Słonimski (1895–1976) polski poeta, felietonista, dramatopisarz, satyryk, krytyk teatralny i działacz społeczny

Alfabet wspomnień
Źródło: s. 133