„Tylko „Najwyższy Czas!” ośmielił się wydrukować dwa felietony i jeden artykuł (trzy łyżki dziegciu) wytykające panu K. polityczne Dworskie maniery, czyli maniery dworaka, dworskość proreżimową (notabene tak udatnie przezeń wykpioną, jako ciężki grzech etiopskich dworaków, „Cesarzem”).”

„Człowieka tworzą maniery i charakter.”

„Maniery jakie takie obowiązują nawet profesorów Cambridge.”

„Dobre maniery składają się z drobnych poświęceń.”

„Piękne maniery pysznym są środkiem powodzenia.”

„To są maniery Mao Tse-Tunga: kandydat na prezydenta w czerniach, pani też cały czas w żałobie.”

„Z wszystkich demokratycznych zdobyczy, demokratyczne maniery przyjmuje się najłatwiej.”

„Wiem, że nie miałem zbyt wiele czasu na naukę manier z Waszyngtonu, ale jestem w polityce wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że te maniery muszą się zmienić.”

„W ciężkich czasach, tak samo jak w dobrych, nie słabnie popyt na dwa niezbędne artykuły: jedzenie i iluzje.”

„Przeżyję też i to, że nie podobają się pani moje maniery. Są okropne. Sam nad nimi ubolewam w długie zimowe wieczory.”