„W Europie wszyscy powiedzieliby „Cóż, oni chcą wycisnąć cię jak cytrynę.” Cóż, zgadza się! Ale, wiecie, mam sok, więc czemu nie?”

„Wszyscy ludzie są złodziejami. Cóż więc? Chcecie bym kazał wszystkich powywieszać?”

„Cóż ci powiem, kochany, nowego?
Cóż ci dam, czego inni nie mieli?
Wierz mi, życzę ci wszystkiego najlepszego,
chcę ci noce pochmurne rozbielić.(…)
Co uczynić z tobą, co ze mną,
gdyś w ramionach moich zimny jak w przeręblu?
Kiedy ręce i serce masz tylko dla siebie,
jak cię, miły, zatrzymać? Już nie wiem!”

„Umiejętność rozmowy i wdzięczna przymilność… to cytryna, z której wygniata się sok na usmażone flaki, to pieprz, którym się je posypuje.”

„Cóż wy wiecie o triumfie, który pozwala rozkoszować się własną niedojrzałością i jest jednocześnie jej wyswobodzeniem i przezwyciężeniem?”

„I cóż mam kochać, jeśli nie to, co zagadkowe?”

„Aha, no to, jakby to powiedzieć, jako mężczyzna mogę powiedzieć, że no cóż, pan prezydent miał troszkę więcej szczęścia niż ja mam, mnie Doda jeszcze nie wycałowała.”

„I cóż powiecie na to,
Że już się zbliża lato?”

„Cóż, powiedzmy, że uczucie zwane nienawiścią stanowi część ludzkiej natury; nie można nikomu zakazać odczuwania go od czasu do czasu. I, choć przykro mi to przyznać, bo powinienem głosić miłość, są chwile, w których… Cóż, powiedzmy, że nie lubię niektórych ludzi. Czemu się pani uśmiecha?”

„I cóż to musi być za szczęście nad szczęściem móc powiedzieć drugiemu człowiekowi: przyłożę cię jako pieczęć do serca swego, jako pieczęć do ramienia swego.”