„Bo w ogrodzie rośnie pnącze,
w dzikim winie świat się plącze,
bo w ogrodzie dzikie wino,
kto je tutaj siał?
Powiedz, kto mógł zasiać to
dzikie wino?
Może to zrobiłaś ty?
Ej, dziewczyno!
Powiedz, kto mógł zasiać to
dzikie wino?
Kto je tutaj dał?”

„(…) bo ten ogród to twoja dusza. Bałagan też jest twój! Ty i ja razem pracowaliśmy w twoim sercu. A ono jest piękne i dzikie, choć się zmienia. Tobie wydaje się, że panuje tu nieład, natomiast ja widzę tworzący się, doskonały wzór… żywy fraktal. (…) Spojrzał na ogród – jego ogród – i zobaczył, że mimo nieporządku rzeczywiście jest wspaniały. A poza tym były tutaj Tata i Sarayu, która kochała to miejsce.”

„Rozrosło się dzikie wino,
już dusi dawno nie przycinaną śliwę,
której gałęzie zaraz się złamią pod ciężarem owoców.
Dwa młode dęby w rogu ogrodu
napierają na wiśnie. Nad wszystkim czuwa natura,
pleni się we mnie, wypuszcza pnącza przez otwory
w ciele, omotuje duszę, tak jak ziemniaki,
kiełkujące w ciemnej piwnicy (…).”

„zwierzę ciszy, obwąchuje ciebie
dzikie, niepoznawalne
nie da się oswoić”

„To, co było
mieszka w przywołaniu, w dzikim winie
wzroku, którego kłącza oplątują kamień
i garść pomazanych szlamem śmieci.
Świat uwalnia się z własnego kształtu.
Jest szatą bez ciała, trójkątem bez boków.”

„… Słyszysz, niemiecki Boże,
jak modlą się Żydzi w dzikich domach
trzymając w ręku łom czy żerdź.
Prosimy cię, Boże, o walkę krwawą,
błagamy cię o gwałtowną śmierć.
Niech nasze oczy przed skonaniem
nie widzą, jak się wloką szyny,
ale dłoniom daj celność, Panie…
Jak purpurowe krwiste kwiaty
z Niskiej i Miłej, z Muranowa
wykwita płomień naszych luf,
to wiosna nasza, to kontratak,
to wino walki uderza do głów,
to nasze lasy partyzanckie –
zaułki Dzikiej i Ostrowskiej…”

„Mógłbym polecić George’owi jakieś dobre wino, a on i tak wybrałby colę.”

„Gdybym był młodszy, dziewczyno,
Gdybym był młodszy!
Piłbym, ach, wtenczas, nie wino,
Lecz spojrzeń twoich najsłodszy
Nektar, dziewczyno!”

„Jedynie wino starość usprawiedliwia.”

„Gdzie jest wino, tam rozsądku nie staje.”