„Wciąż chce mi się oddychać, bo wiem, że nie jestem w ogóle niewolnikiem zasad.”

„Oddycham swobodnie. Jestem u siebie. Jestem sobą.”

„Nie jestem niewolnikiem własnego telefonu.”

„Albo staniemy na zasadach, albo nie staniemy w ogóle.”

„Wyglądasz jak śmierć wcinająca krakersa. A wiem coś o śmierci, od dwudziestu lat liżę jej dupę, żeby dalej oddychać.”

„Oddychamy światłem, oddychamy muzyką, oddychamy chwilą obecną.”

„Kiedyś wyznawałem zasadę „żyj szybko, zgiń młodo”, nie chciałem się żenić ani mieć dzieci. Nie wiem jak jest teraz, ale na pewno nie jestem już tamtym gościem. Chcę żyć.”

„Cóż ci polecił przekazać, niewolniku?
-Nie jestem niewolnikiem – odpowiedział coraz bardziej rozwścieczony Mateusz Lewita. - Jestem jego uczniem.
-Mówimy, jak zawsze, różnymi językami – powiedział Woland. - Ale rzeczy, o których mówimy, nie ulegają od tego zmianie, prawda?”

„Ja wciąż oddycham, na życie mam apetyt.
Powietrze tu nie pachnie mi zapachem kobiety.
Poczuj ten klimat, to skurwiały kryminał.
Tu czas przeważnie liczysz w latach nie w godzinach.”

„Jestem człowiekiem zasad, moją pierwszą zasadą jest pragmatyzm.”