„Tęcza: epilog po burzy.”

„Tęcza to przede wszystkim symbol tolerancji (…).”

„W dziewiętnastowiecznej prozie bardzo była lubiana końcowa formuła zwana epilogiem. Było w niej miejsce na wszystko, nie tylko na to, co pisarz zaniedbał zrobić, aby jego powieść była utworem doskonałym. Epilog pozwalał (tak jak prolog używany był czasem, aby połączyć opowieść z tym, co było przedtem, i ułatwiał jej zrośnięcie się z przeszłością) – otóż epilog pozwalał wybiec poza współczesność i umieścić rzecz tam, gdzie być powinna: między tym, co było, a tym, co będzie. Dzisiaj ta formuła wydaje się być przez pisarzy zapomniana, a może i pogardzana jako niegodne naszego rzemiosła ułatwienie.”

„Jarosław Kaczyński to polityk, który wszystko burzy.”

„Trąby powietrzne to szlagier burzy.”

„Kto chce wolności bez zamieszek, chce deszczu bez burzy.”

„Nie patrz na życie jak na kroplę wody przez mikroskop, patrz na tę kroplę przez słońce – będzie tęcza!”

„Szczęście to mieniąca się jak tęcza bańka mydlana, która jak i ona pęka przy bele dotyku.”

„Przyjaciel w potrzebie jest lepszy niż cisza morska po burzy.”

„Kto burzy, musi umieć budować, lecz kto chce budować, musi umieć burzyć.”