„Moje pierwsze doświadczenia sceniczne to spotkanie z teatrem amatorskim w Otwocku, który ostatnio obchodził 85-lecie. Jako kilkuletni chłopak widziałem tam Zemstę – znakomicie się bawiłem. Dlatego nieco później wpadałem do nich na próby, czasami pozwolono mi zaciągnąć kurtynę, a to wbrew pozorom wcale nie takie łatwe. W liceum przynajmniej raz w miesiącu do warszawskiego Teatru Polskiego zabierał nas – grupę 40 rozbisurmanionych chłopaków – polonista, profesor Minakowski. Był maniakiem teatralnym, zaraził nas tą fascynacją i okiełznał nasze temperamenty. Z Teatru Polskiego zapamiętałem przede wszystkim piękną kurtynę z frędzlami, która mieni się do dziś. Wtedy ten świat za tą wspaniałą płachtą zaczął mnie fascynować. Bardzo często też profesor Minakowski i inni nauczyciele prosili mnie o przygotowanie wiersza na akademię, a to Odę do młodości, a to dwie strony z życiorysu Napoleona. Zwrócono wówczas uwagę na moją umiejętność wypowiadania na głos tekstu. Nawet któregoś dnia podszedł do mnie katecheta i zapytał: „Ignasiu, a nie poszedłbyś do seminarium?”.”

— Ignacy Gogolewski

Źródło: Agnieszka Michalak, Ignacy Gogolewski o „32 omdleniach”, paleniu i wdzięczności do wieszcza, dziennik. pl, 26 kwietnia 2011 http://kultura.dziennik.pl/artykuly/332792,ignacy-gogolewski-o-32-omdleniach-paleniu-i-wdziecznosci-do-wieszcza.html

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 21 maja 2020. Historia

Tematy

świat , zemsta , nauczyciel , umiejętność , chłopak , uwaga , przygotowanie , pozwolenie , spotkanie , wiersz , profesor , doświadczenie , głos , tekst , pozwolić , zapytać , piękny , znakomity , polonista , katechetka , nasi , pierwsza , podejście , pozór , liceum , dziś , fascynacja , seminarium , teatr , widzenie , wpadać

Ignacy Gogolewski 15

aktor i reżyser polski 1931

Podobne cytaty

„Cóż, spotkał się ostry chłopak z Kaszub z ostrym chłopakiem z polskiej wsi i wyszło tak jak wyszło.”

Jarosław Kalinowski (1962) polski polityk ludowy

o spotkaniu Donalda Tuska z Waldemarem Pawlakiem w sprawie emerytur.
Źródło: wyborcza.pl, 22 marca 2012 http://wyborcza.pl/1,75478,11391165,Emerytalna_awantura_na_dwa_takty.html

„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co? – dopytywałem, – No to przyjdź kiedyś na jakąś sztukę – zachęcał. Tak też się stało. Zabrał mnie na spektakl raz, dragi, trzeci, zapraszał za kulisy, na próby i tak jakoś we mnie teatr zaczął się osadzać. W końcu zrodziła się myśl, by pójść w jego ślady. Jak się później okazało, wcale nie było to takie łatwe (…). Do szkoły teatralnej zdawałem pięć razy.”

Grzegorz Pawłowski (1957)

o tym, jak został aktorem.

„Przestałam chodzić do teatru jako bardzo młoda osoba, kiedy trzeci raz przyprowadzono mnie do Polskiego na Zemstę.”

Weronika Szczawińska (1981)

Źródło: Łukasz Drewniak, Śmierć Fredrom i Mrożkom, „Przekrój” nr 10, 5 marca 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/134865.html

„Co prawda od najmłodszych lat uwielbiałam zabawy w teatr; moja mama parała się teatrem amatorskim i rzeczywiście wiązałam swoją przyszłość z teatrem, ale wcale nie chciałam być aktorką, tylko scenografem. Często mówię, że mój wybór takiej, a nie innej drogi życiowej złożyła się uncja rozpaczy i trzy uncje przypadku.”

Barbara Napieraj (1950)

Źródło: Katarzyna Szczyrek, Aktorzy sceny rzeszowskiej: Barbara Napieraj, „Super Nowości” nr 43, 3 marca 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/157337.html