„Portretuję wnętrza pracowni i portretuję siebie, portretuję kwiaty, wszystkie te rzeczy, które muszę mieć obok siebie. (…) Nadaję piętno obrazowi, wynikające ze mnie. Z całego mojego życiorysu (…). To piętno istnieje w każdym obrazie.”

„Niemcy zignorowali fakt istnienia dziennika Marty Hiller, ponieważ uważali, że niemieckie kobiety powinny być postrzegane wyłącznie jako ofiary, bo taka przecież była ówczesna rzeczywistość. Tymczasem ona nie portretuje siebie, jako ofiary. Pokazuje w swojej książce, że mogły istnieć pewne powody, dla których Rosjanie zachowywali się w ten sposób względem Niemców.”

„Uwielbiam portretować kobiety, a przy okazji tego filmu chciałam również zgłębić temat macierzyństwa, ale w zupełnie inny sposób, niż miało to miejsce w moim wcześniejszym obrazie Zauważ morze. Tam dwa aspekty instynktu macierzyńskiego zilustrowane zostały przez dwie różne kobiety: dobrą matkę i złą matkę. W Rickym te dwa aspekty łączy w sobie postać Katie, a w miarę rozwoju wydarzeń widz staje się świadkiem złożonej ewolucji jej macierzyńskich impulsów.”

„Poetyka moich prac bierze się z obrazu, a nie z mojego wnętrza.”

„Dobro i zło muszą istnieć obok siebie, a człowiek musi dokonywać wyborów.”

„Teatr się zmienia. To naturalne. Ma przecież według Szekspira „służyć niejako za zwierciadło naturze, pokazywać cnocie własne jej rysy, złości żywy jej obraz, a światu i duchowi wieku postać ich i piętno.””

„Określono mnie jako satanistę i z tym piętnem jest mi przyjemnie.”

„A smutek nadal przypomina strach. A może raczej uczucie niepewności. Lub oczekiwania – oczekiwania, że coś się wydarzy. Nadaje to życiu stałe piętno tymczasowości.”

„Moje obrazy ześlizgnęły się w pewnym momencie z płótna na ściany. Nastąpiło to w tym momencie, kiedy ramy obrazu stały się po prostu za ciasne, lub też gdy żaden z obrazów, jaki miałem w danej chwili nie odpowiadał wymogom wnętrza ze względu na skalę, kolor czy światło.”

„Posługuję się kolorem, materią i światłem. Z tych komponentów buduję swoje obrazy. Ich jakość i znaczenie są ze sobą bezpośrednio związane. To, co na początku jest barwą, w konsekwencji staje się materią obrazu, jego światłem i przestrzenią. Staram się te jakości zrozumieć i wyjaśnić w sposób racjonalny, tak aby tworzyły obraz czysty i logiczny – rodzaj znaku, który jest podstawowym elementem kodu informacyjnego. Taki obiekt, obraz – obojętnie jak nazwiemy przedmiot zbudowany według tych reguł (…) – może istnieć samodzielnie, bez dodatkowych tłumaczeń na inne języki, inne formy przekazu, w przeciwieństwie do takich działań, które bez dokładnego werbalnego opisu (…) łatwo jest przeoczyć. W swoim postępowaniu zwracam się ku obrazowi, by w jego wnętrzu odnajdywać logikę mojego działania. Innymi słowy, obraz jest dla mnie istotą, konkretem budującym konstrukcję alfabetu malarstwa.”