„Na kolację podałam mu śmierć… świeżą i krwistą. Utuliłam go i pożegnałam. I zatańczyłam lekko, wiosennie dla Ciebie. Chciałam zostać, ale wróciłeś – STRACHU.”

„Jesteś chora z tęsknoty za Dakarem, za tym niebem i tym piaskiem i morzem
Ja tęsknię za tobą jak za młodzieńczym szczęściem w jesieni

Gdy piszę, śpiewam, jak dobry rzemieślnik, kiedy obrabia klejnot złoty
Więc zatańczę poważny i lekki zatańczę taniec mojej Damy
I tylko dla mojej Damy!”

„Nawet śmierć przyszła się pożegnać,
cztery wyroki w piachu grzebie,
bo ona jedna, ona jedna
tak była zawsze… blisko ciebie!”

„Podaj mi usta!… Chcę dziś wyssać z ciebie
Wszystko, co miłość twoja dać mi może…”

„Cisza to śmierć, stań na swe nogi
Strach w tobie, twój wróg najgorszy”

„W liceum chciałam (…) zostać pisarką. I kto wie, może kiedyś jeszcze wrócę do tego pomysłu.”

„Do mnie, do mnie,
ja z tobą zatańczę,
Okrutniku srogi.
Ha, do tańca drżą ci nogi!”

„Każde pożegnanie ma coś ze śmierci, każde ponowne spotkanie – coś ze zmartwychwstania.”

„Jeżeli chcesz żyć po śmierci – zostań artystą, jeśli chcesz żyć za życia – zostań bankierem.”

„Ja chcę – Bez słów policzyć wszystkie chwile
Chcę – czuć Ciebie, gdy nie będziesz przy mnie
Chcę – by strach mógł wyjść, nie wracał już”