„Ostatecznie ciało zawsze musi być uległe duchowi. Istnieje duch bez ciała, ale nie sposób, by istniało ciało bez ducha. Wynika z tego, że ciało oderwane od ducha przestaje być ciałem. Powstaje pytanie, jakiemu duchowi ciało jest uległe. Może to być duch tego świata albo też Duch Święty. Ciało uległe Duchowi Świętemu, będące jego mieszkaniem, jest autentycznie wolne.”

„Ciało jest święte. To ono ujawnia ducha. Ale możesz ujawniać albo ducha świata, albo Ducha Świętego. Od ciebie zależy, któremu z nich się poddasz.”

„Trudniej jest powściągnąć ducha niż dręczyć ciało.”

„Ciało nasze poddane jest niebu, niebo poddane duchowi.”

„Na świecie są tylko dwie potęgi: miecz i duch. W końcu miecz zawsze ulega duchowi.”

„Nie duchem, lecz człowiekiem stworzył cię Bóg: nie myślą, ale ciałem masz kołatać w jego pierś. Mówić trzeba mową, którą zna i której słucha on, co myśli słońcem, ziemią, wszystkim, co jest. Ziemia jest większym duchem niż myśl nasza. Gwiazdy, słońca, to wszystko duchowie, i ciało nasze jest duch. Praca jest zaślubinami duchów. Człowiek nie pracujący obcym jest Bogu, chociażby się modlił i pościł. Myśl nie przeparta przez ciało, nie znana ciału, nie jest myślą. Snem jest i sennym rojeniem. (…) Człowiek musi sam dźwignąć siebie.”

„Duch ludzki, podobnie jak ciało, często nadmiernie tyje i niedomaga jedynie z racji zbyt wielkich wygód i, podobnie jak ciało, bywa skutecznie leczony środkami, które są bardzo przykre i niesmaczne.”

„O ileż żarliwiej należy wysilać się, żeby ujarzmić ducha niż ciało i żeby poruszenia duszy łamać a nie kości.”

„W wiekuistej ojczyźnie serca błogosławionych wzajemnie się oświecają jasnością i prześwietlają czystością; tam patrzy się w twarz każdego i przenika sumienie; tam żaden duch nie ukrywa się za zasłoną ciała przed oczyma drugiego; ciało też natychmiast będzie wszędzie tam, gdzie tylko duch zapragnie.”

„Ale Duch Święty jest z Obu, jak duch z ducha.”