„O czym mam pisać do was, o senatorowie, albo w jakiż sposób, albo w ogóle o czym nie pisać w obecnej chwili? Sam już nie wiem, czy bogowie i boginie mogą mi zesłać gorszą zatratę niż ta, którą czuję z dnia na dzień.”

„W ogóle nie lubię pisać. Zaczynam pisać jak już nie mam innego wyjścia.”

„Zauważyłem, że mam za mało czasu w życiu przed sobą, żeby pisać gazetę. Bo gazeta następnego dnia jest już nieaktualna. I wyrzuca się ją albo robi z niej jeszcze gorszy użytek. Ja już wiem, że warto siły spożytkować na coś, co będzie miało sens nie tylko dzisiaj i jutro, ale może jeszcze za rok czy dwa. Człowiek dojrzały powinien pisać o rzeczach uniwersalnych.”

„Pisanie o czym się tylko zechce, było najniebezpieczniejszą formą wyrażania życzeń.”

„Syneczku (…) po to, aby pisać, trzeba przede wszystkim wiedzieć, o czym się pisze. Wiedzieć, rozumiesz, zasada numer jeden. Inaczej zaczyna się pisać o wężach morskich.”

„Jeżeli mam pisać i to mam pisać dobrze i gruntownie, to muszę wątpić, że inni wiedzą to, co ja wiem, a przynajmniej wiedzą to tak, jak ja wiem. Tylko dlatego dzielę się tą wiedzą. Ale zarazem zakładam, że oni to wiedzieć powinni, i że mogą to wiedzieć.”

„Dlaczego piszemy? Bo nie można uprawiać miłości cały dzień. Dlaczego uprawiamy miłość? Bo nie można przez cały dzień pisać.”

„Nikt tak naprawdę nie wie o czym mówią nasze teksty, czy my tworzymy sztukę? Sztuka nie należy do nas, nie należy do ludzi, ona należy do wszechświata i pochodzi ze wszechświata. Przechodzi przez nas, ludzi. Kiedy piszę coś, zdaje mi się że wiem co piszę, ale nie jestem w stanie pojąć pełnego znaczenia swoich słów.”

„Naukowiec piszący dla grantu musi pisać prace drugorzędne – po to, by dający granty mógł zrozumieć, nad czym facet pracuje!”

„W jednej chwili wszystko pociemniało. Sam nie wiem, gdzie jestem. Czuję jedynie, że znajduję się pośród obcych mi ludzi, że muszę jechać cały dzień i jeszcze jeden i trzeci, by w końcu znaleźć się przy Tobie – a może po to, by rozstać się z Tobą.”