„Obelgi nie trzeba wcale wykrzyczeć, aby mogła zranić do krwi; przysięgi nie trzeba wyszeptać, aby ktoś w nią uwierzył.”

„Podobno krew nornic leczy – wyszeptała. – Trzeba wypić trzy krople. Jej oczy były samym cierpieniem.
– W każdym razie ból na chwilę ustaje… – dodała zduszonym głosem.”

„Całkiem możliwe, że po dziś dzień myśli obracają się wokół tej jednej, która ciągle jeszcze nikomu nie przyszła do głowy. Być może wszystko zależy od tego, czy ktoś wreszcie na nią wpadnie. Ale to wcale nie jest takie pewne.”

„Siła płynie z krwią – duma razem z nią.”

„Jeśli ktoś nie zna prawdziwego Pana Boga, to gotów jest uwierzyć w byle co.”

„Jeżeli ktoś nazwał coś sztuką, jest nią.”

„Wszystko przepadło. Już kopytem stuka
Apokalipsę niosąca Chimera
Na próżno serce zatrwożone szuka
Przed nią ucieczki. Ta już krew wyżera.

Już rwie łańcuchy, już oplata szyję
Głupota, która ogarnia świat cały,
A ja tym czasem, widząc wszystko, ryję
Swój nowy sonet w swym kawałku skały.

Gdy w noc czerwone uniosły się łuny
I krzyk rozpaczy się rozległ dokoła
Wieszcząc, że „Gotów w Imperium tabuny!”

W Rzymie ktoś stanął i nie kryjąc czoła
Wspomniał na czasy pokoju Augusta.
I wers z Horacego wyszeptały usta.”

„Jeśli wszyscy myślą tak samo, to ktoś nie myśli wcale.”

„Przeprosiny za chwilową niedyspozycję mózgu były zasadniczym tematem wielu konwersacji: „Oooch…”, „przepraszam”, „mam nadzieję, że nie czujesz się zraniony”, „nie mogę uwierzyć, że mogłem zrobić coś takiego”, „to stało się tak nagle, że nawet nie zdążyłem o tym pomyśleć”, „jestem ubezpieczony na wypadek takich spraw”, „nie potrafię tego sobie wybaczyć”, „nie wiedziałem, że był nabity” i tak dalej i dalej.”

„Był to Weltschmerz – ów ból życia, co unosi się w duszy jak gaz i nasyca ja rozpaczą, tak że szukamy zdarzenia, które nas mogło zranić, i nie możemy znaleźć żadnego.”