„Tę limbę ziemia wydała nieżywa,
Tuliła żałość i groza straszliwa
I mroźnym tchnieniem smagał śnieżny szczyt –

A ona z nocy mgieł i zasępienia
Wyrasta dumnie w błękitne przelśnienia,
W przeczysty złotopurpurowy świt.”

„Człowiek nocy, ciemności, grozy, graniczności. To wciąż ja.”

„Przejdź drogą aż po nocy kres, wyrusz tam, gdzie północ jest świtem.”

„Gdy nadchodzi świt, trudno walczyć przeciw nocy, która przyjdzie.”

„Życie to zbyt wielka rzecz, aby mogło się skończyć, zanim wydamy ostatnie tchnienie.”

„Ziemia rodzinna jest matką każdego (…), [z jej] łona wszelkie prawdziwe życie i szczęście wyrasta.”

„Ponad gór omglony szczyt
Lećmy, zanim wstanie świt,
By jaskiniom, lochom, grotom
Czarodziejskie wydrzeć złoto!”

„Umysł żywi się ciszą nocy.”

„W górach lub na stromych zboczach, w dolinach lub przepaściach, w domu lub na ulicy, a może na brzegu rzeki… Gdzie na Ziemi wydam swoje ostatnie tchnienie? Jednak miejsce to nie jest znane. To całkowicie usuwa powab świata.”

„Zadowolenie spowodowane złudnymi przyjemnościami
Jest również ulotne jak gesty tancerza
Rozwijaj w swym umyśle umiarkowanie,
A stanie się on czysty jak świt, który zapowiada koniec nocy.”