„Nienawidzę takich tematów tradycyjnie literackich, typu Żydzi, wykluczenie, samotność, miłość, przenikanie się kultur. Nie lubię pisać na temat, na który nie mam nic do powiedzenia. Za to lubię pisać o doświadczeniach, które nie każdemu są dane, a które ja poznałem od podszewki.”

„Pisanie na temat muzyki jest jak tańczenie na temat architektury.”

„Dziennikarze piszą, bo nie mają nic do powiedzenia, a mają coś do powiedzenia, ponieważ piszą.”

„Kobiety – temat, nad którym lubią się rozwodzić mężczyźni.”

„Epoki lubią rozprawiać na temat cnót, których nie posiadają.”

„Oczywiście muszę być sam zadowolony z tego, co napisałem. Lubię sobie literacko dogadzać, ale ostatecznie piszę dla ludzi i chcę, żeby jak najwięcej z nich przeczytało moje książki.”

„Zawsze szukałem tematów uniwersalnych – nie lubię w sztuce doraźności.”

„Do prozy dochodzi po pewnych doświadczeniach życiowych, po pewnym bagażu, który się ze sobą niesie, którego trzeba się dorobić. Natomiast poezja jest zapisem pewnych emocji, stanów młodzieńczego ducha. Bardzo chciałem pisać prozę już w wieku dwudziestu lat, ale nie potrafiłem. Nie miałem tematu. Młodzi ludzie zazwyczaj piszą na jeden temat – miłości. Dopiero później, gdy patrzy się na świat z pewnego dystansu, a miłość przestaje być jedyną siłą napędową, można dojść do prozy.”

„Kiedyś pisarze pisali, bo mieli coś do powiedzenia, teraz zaś piszą, żeby odkryć, czy mają coś do powiedzenia.”

„Bo ja nie lubię pisać do druku. Wolę dla aktorów, do radia. Jak piszę, wyobrażam sobie, jak to przeczytają: Kwiatkowska, Łazuka, Bończak czy Pokora. W gazecie tego nie ma.”