„Nie będziemy się wadzić z Bogiem,
natrętnie ściągać od Niego należności,
w księdze miłosierdzia szukając stronicy
z rubryką winien…
Nie będziemy się z Nim rozliczać co do grosza
zasypywać wymówkami niebo wspaniałe,
albowiem oko nasze zaślepione zaiste nie widzi,
albowiem ucho nasze oszukane zaiste nie słyszy,
jak lamentem swym włączamy się w chóry anielskie,
albowiem nasze niedostatki wspomagają nas
częściej niż się zdaje.”

„Kult [maryjny] musi ustać. Albowiem Maria nie jest boginią ani też nie otrzymała swojego ciała z nieba.”

„Z każdym rokiem mniej mi trzeba,
ucho coraz mądrzej słyszy,
oko widzi więcej nieba,
usta zastygają w ciszy.”

„Jeśli niszczysz żywą przyrodę podkopujesz swą własną egzystencję, albowiem ona nas żywi, leczy i podtrzymuje nasz byt.”

„Pocałunek złożony na ziemi polskiej ma jednak dla mnie sens szczególny. Jest to jakby pocałunek złożony na rękach matki – albowiem Ojczyzna jest naszą matką ziemską.”

„Albowiem niepewni jesteśmy sądu bożego i słyszeliśmy, że wielu przez pojedynek wbrew sprawiedliwości przegrało swoje sprawy; lecz przez wzgląd na zwyczaj naszego ludu Longobardów nie możemy zakazać tego prawa [to jest stosowania pojedynku jako sądowego dowodu].”

„To zaiste ciekawe (…) – jak pamięć staje się ostatnią rzeczą ocalałą z katastrofy naszej egzystencji.”

„Nasza słabość otworzyła nam niebo, bo sprowadziła na nas miłosierdzie Boga i zyskała nam Jego miłość.”

„Boć przecież, zaiste, pisma nie na to istnieją, byśmy ich szpaltami łatali nasze miłości własne.”

„Wybaczcie potknięcia ludziom szlachetnym, albowiem każdego z nich Bóg wyprowadzi na słuszną drogę.”