„Ptaszku! ptaszku! skąd przylatasz?
Czy nie z polskich ziem?
Niech od ciebie o najmilszej
Chociaż słówko wiem.”

„Siedzi sobie nad Nilem
Ptaszek zwany krokodylem.
I płacze.”

„Alkoholik pije wyłącznie z dwóch powodów: bo przeleciał ptaszek albo nie przeleciał. Pije, bo jest alkoholikiem, i tyle.”

„To wzruszające, jak bardzo one potrzebują czworonogów i ptaszków, prawda? Muszą się koniecznie opiekować kimś słabszym, nie fizycznie słabszym, lecz mózgowo słabszym tym się dowartościowują.”

„Piosenka za szóstkę, kieszeń żyta i
Zapiekanych w cieście kosów mendle trzy.
Przekrojono ciasto, ptaszków zabrzmiał chór.
Co za pyszne danie na królewski dwór!
Król był w skarbcu, liczył tam pieniądze swe,
Królowa w komnacie bułkę z miodem je.
Służebna w ogrodzie wietrzy ubrań stos,
Wtem przyleciał ptaszek, oddziobał jej nos.”

„– Ja was widzę na wylot. Proszę mi odpowiadać bez wykrętów, co z was za ptaszek?
– O ile ptaszek, to puchacz. Co? Nie znacie tego haniebnego kawału? Ale przecież cały Homel go zna. W takim razie ja wam natychmiast opowiem. Dwóch Żydów rozmawia ze sobą: – „Co to jest puchacz?” „To jest ryba.” „Dlaczego ona siedzi na gałęzi?” „Bo zwariowała”. Więc najprawdopodobniej jestem ptakiem albo rybą, jednym słowem, czymś zwariowanym.”

„A ja, skąd wiem, co tobie twój Bóg każe zrobić. Pókiś ty sam od siebie zależał, ja wiedziałem, czego się od ciebie spodziewać, ale od czasu, jak u ciebie Bóg pojawił się, ja już nic wiedzieć nie mogę. Skąd ja wiem, co temu twojemu Bogu do głowy przyjdzie.”

„Najmniejszy ptaszek nie spocznie na najwspanialszem drzewie tak, by nie poruszył najdelikatniejszych strun jego życia, owych niewidzialnych nici stanowiących rdzeń żywotności. Tak i umysł ludzki bywa równie czułym na najlżejsze słowo.”

„Bo zupa była za słona
Źle zasłonięta zasłona
Ptaszek nieco za mały
I robił sąsiadkom kawały
Miało być miło i pięknie
A zaraz serce mi pęknie
Czuję się osamotniona
Spuszczona na kant jako żona…”

„Skąd Ty jesteś?”