„Tylko starożytni Grecy mieli bóstwa pijaństwa i radości: Dionizosa i Bachusa. My mamy za to Freuda, kompleks niższości i psychoanalizę. Boimy się wielkich słów w miłości, a lubimy je w polityce. Smutne pokolenie.”

„Jednym z wielkich problemów Meksyku, tak dziś, jak wczoraj, jest wybujały do granic możliwości nacjonalizm, który świadczy o głębokim kompleksie niższości.”

„Zawsze, kiedy spotykam kogoś, kto wynosi się nad innych wiem, że mam do czynienia z człowiekiem z kompleksem niższości.”

„Muszę przyznać, że nawet starożytni Rzymianie czy Grecy nie byli tak rozbuchani seksualnie jak współczesne społeczeństwo. Powiedzmy sobie szczerze: dla starożytnych seks i ciało były naturalnością, nie obowiązywało żadne tabu. Owszem, o pewnych rzeczach nie mówiło się publicznie, zostawały w alkowie, ale też nikt nie robił z posiadania przez kogoś odmiennych preferencji wielkiej sprawy.”

„Wobec ateistów miałem od młodości kompleks niższości. Na wrocławskiej polonistyce lat 50. zetknąłem się z ludźmi tych poglądów, bardzo inteligentnymi, więc poczułem się jako katolik mocno zdołowany. Przechodzi mi to powoli (nie ironizuję – naprawdę), więc publicystyka profesor Środy nie bardzo mnie prowokuje – trochę jednak tak.”

„Edyta [Górniak] to bez wątpienia jedna z naszych największych gwiazd. Myślę jednak, że nie jesteśmy na takie diamenty jeszcze przygotowani. Czemu? Mamy tendencję do wmawiania sobie, że wszystko co polskie musi być gorsze. Mamy straszny kompleks niższości, choć nie wiadomo czemu.”

„Mądry człowiek, mądry chrześcijanin musi czynić wszystko, by uwolnić się od smutnych myśli i w każdym czasie znajdować ucieczkę w myślach niosących pociechę, które przemieniają cierpienie w okazję do miłości, zasługi, obecnej i wiecznej radości.”

„Boimy się późnego wieku, jakbyśmy mieli pewność, że go osiągniemy.”

„Jakie to smutne widzieć ojca z pieniędzmi, ale bez radości. Człowiek studiuje ekonomię, lecz nigdy nie studiuje szczęścia.”

„Uważam, że moje pokolenie jest ciekawe i ma sporo do powiedzenia. To pokolenie przełomu. Z jednej strony jesteśmy bardzo europejscy, otwarci, a z drugiej – cały czas prowincjonalni. Mamy duże oczekiwania związane z naszymi emocjami i jednocześnie boimy się ich, uciekamy w pracę. Nazywam to nerwicą przełomu wieków.”