„Rosła kalina z liściem szerokiem, Nad modrym w gaju rosła potokiem, Dobry deszcz piła, rosę zbierała, W majowym słońcu liście kapała.”

„Tatrzańskie stoki w ziołach toną
I noszą odzież rozkwieconą,
Na mchu stawiają stopy bose
I traw oddechem piją rosę…”

„małe dłonie twoje
niczym liście brzóz
ciężkie krople czasu
w który człowiek wrósł (…)
krągłe liście brzozy
pada na nie deszcz
kropelkami czasu
deszcz na liściach deszcz”

„W słońcu ludzie wyglądają tak, jakby zasługiwali na to, aby żyć. W deszczu zaś wyglądają, jakby to, co najgorsze mieli jeszcze przed sobą.”

„Trafił słowotok
Na słowopijcę –
Potok potok potok potok –
Phi.”

„Bowiem siedzisz pośrodku swych równin antycznych,
Miedzianowłosy, w niebie, gdzie czystość lśni błoga,
Kędy dusze, jak roje gołębic mistycznych,
Piją cudowną rosę z twojej wargi Boga!”

„Korzeń jest jeden, choć liści tysiące. Przez cały zakłamany młodości dzień kąpałem swoje kwiaty, swoje liście w słońcu, teraz się mogę w prawdy usunąć cień.”

„Na tym polega problem z piciem. Gdy wydarzy się coś złego, pijesz, żeby zapomnieć. Kiedy zdarzy się coś dobrego, pijesz, żeby to uczcić. A jeśli nie wydarzy się nic szczególnego, pijesz po to, żeby coś się działo.”

„Przyślij mi list, długi list na „poste restante”,
Gdy wszystko straci sens odbiorę go,
Na znaczku niech będzie niebo Twe,
Koperta biała, jak Święty Chleb, a w niej
Pusta kartka i zamiast słów nadzieja. (…)
Ześlij nam deszcz, ciepły deszcz na brzeg mych ust,
Przymykam oczy i nadstawiam twarz,
Te wargi spękane zwilż choć łzą,
Ulewy z nieba spragniony suchy świat,
O deszcz proszę, deszcz łaski Twej: nadzieję.”

„Szeroki jest człowiek, zbyt szeroki. Ja bym go zwęził.”