„Sukces to taka kara, co wygląda jak nagroda.”

„Metodą nagrody i kary. W ten sposób można kogoś przekonać, żeby robił to, co chcemy.”

„Kara przychodzi zwykle w ten sposób, że wygląda jak krzywda.”

„Jeśli kary są ciężkie, a nagrody nieznaczne, to znaczy, że władca miłuje lud.”

„Gdyby porażka nie znała kary, sukces nie byłby nagrodą.”

„Sukces jest wtedy, gdy nagrody, uznanie, popularność nie naruszają mojego kośćca, mojego wewnętrznego azymutu. Nie wiem, czy go osiągnęłam, ale jestem na dobrej drodze, żeby go w sobie pogłębiać i rozwijać, bo wydaje mi się, że taki sukces nie jest dany raz na zawsze.”

„Siatkówka to gra zespołowa, indywidualne nagrody mnie nie interesują, sukces odnosi cały zespół.”

„Powinienem być pokorny i powiedzieć coś w stylu: Naprawdę nie zasłużyłem na tę nagrodę, być może nie powinienem jej w tej chwili otrzymać, ale moi rodzice nauczyli mnie, że wraz z sukcesem przychodzi pokora i jeśli nie staję się pokorny to również znaczy, że jeszcze nie osiągnąłem wystarczającego sukcesu. Tak więc przyjmuję tę nagrodę, nie dziękując nikomu oprócz siebie samego.”

„Jaka wina, taka kara.”

„Kiedyś ktoś mi powiedział: „Słuchaj, ani sukcesu ani porażki nie traktuj tak strasznie serio” – i coś w tym jest. Jeśli właściciel nagród się nimi za bardzo przejmie, może mieć problemy z uchwyceniem tego, co jest ważne. Dlatego myślę, że nagrody mogą jednak przeszkadzać.”