„Witaj w moim świecie nieznajomy, la la la la la la
Tak dawno nie gościłam tu nikogo, la la la la la la
I na schodach nie słyszałam kroków, la la la la la la
aż nagle właśnie dziś Ty stajesz w moim progu.”

—  Edyta Bartosiewicz

Źródło: utwór Witaj w moim świecie

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 2 lipca 2022. Historia
Tematy
gość , nieznajomy , krok , ty , próg , dziś
Edyta Bartosiewicz Fotografia
Edyta Bartosiewicz 17
polska piosenkarka, autorka piosenek, producentka muzyczna 1965

Podobne cytaty

Edyta Bartosiewicz Fotografia

„Witaj w moim domu przyjacielu, la la la la la la
szukałeś dróg, wciąż gnałeś gdzieś po świecie, la la la la la la
by ot tak na wszystkie swe pytania, odpowiedź znaleźć dziś w naszej rozmowie.”

Edyta Bartosiewicz (1965) polska piosenkarka, autorka piosenek, producentka muzyczna

Źródło: utwór Witaj w moim świecie

La Hire Fotografia

„Panie Boże! Żądam, byś wspomógł mnie w bitwie! Na zasadzie wzajemności! Bo gdybyś to ty był La Hirem, a ja tobą, to bym cię wsparł!”

La Hire (1390–1443)

„modlitwa” przed bitwą z Anglikami pod Patay w 1429.

Jan Masaryk Fotografia

„Kiepsko wyglądamy, kolego, bardzo kiepsko. Ale ja stale jeszcze mam nadzieję. Myślę, że tata miał rację. A la longue to mikrusy przecież przeżyją. (…) Mamuty wymarły już bardzo dawno. A mrówki są do dziś na świecie. Zobaczymy. Albo przynajmniej nasze dzieciaki zobaczą.”

Jan Masaryk (1886–1948) czeski polityk

w 1948 do Victora Fischla o szansach demokracji czechosłowackiej wobec radzieckiej potęgi.

Konstanty Ildefons Gałczyński Fotografia

„Zły baronie, dobrze tak ci!
chciałeś naszą miłość zgnieść,
nasze słodkie koci-łapci,
że tak powiem, naszą płeć.
Na złość tobie wiosną Amor,
co sekrety różne zna,
ukołysze nas tak samo
w tym najsłodszym TRULLA LA.”

Konstanty Ildefons Gałczyński (1905–1953) polski poeta

Kronika olsztyńska (1950)
Źródło: Wróci wiosna, baronowo, 1947

Jakub Ćwiek Fotografia

„Istnieje spora szansa, że przy jego grobie znajdziemy wskazówki dotyczące miejsca ukrycia pokaźnego majątku Placyda – powiedział jednym tchem. Wykrzywił się w swym grymasie a la Jully Roger i dodał: – Wartego dziś pewnie grube miliony.
– A restrykcyjne przepisy Sudanu?
– Chrzanić, zrobimy to po cichu.”

Jakub Ćwiek (1982) polski pisarz fantasy

Tutka i Czarnolaski
Kłamca 3. Ochłap sztandaru
Źródło: prolog, s. 8

Stefan Wyszyński Fotografia

„Człowiek w Narodzie żyje nie tylko dla siebie i nie tylko na dziś, ale także w wymiarze dziejów Narodu. Jeżeli powtarzano nam „Finita la Polonia” a głos z Watykanu mówił: „Polska nie chce umrzeć”, to było to tylko potwierdzenie wolni Narodu. Polska może żyć własnymi siłami, własnymi mocami, rodzimą kulturą wzbogaconą przez Ewangelię Chrystusa i przez czujne, rozważne działanie Kościoła. Polska może żyć tu, gdzie jest, ale musi mieć ku temu moc. Musi patrzeć i ku przeszłości, aby lepiej osądzać rzeczywistość, i mieć ambicję trwania w przyszłość. Naród jest jak mocne drzewo, które podcinane w swych korzeniach, wypuszcza nowe. Może to drzewo przejść przez burzę, mogą one urwać mu koronę chwały, ale ono nadal trzyma się mocno ziemi i budzi nadzieję, że się odrodzi (…).”

Stefan Wyszyński (1901–1981) polski duchowny katolicki, prymas

Źródło: ks. Bronisław Piasecki, Ostatnie dni Prymasa Tysiąclecia, Poznań 2001, s. 11–12.

Josif Brodski Fotografia

„Szepczę "żegnaj", lecz komu to przekazać, nie wiem,
Bo przecież nie rozmawiam z martwą marą czy cieniem.
On gdyby chciał przytaknąć, choćby głowę skłonić,
W odpowiedzi nie poda nawet pustej dłoni.

Ale w tym się już nowy zawiera element,
bo przewagę nie głos ma, ale usta nieme,
jak u ryby miarowo otwierane dla
wydobycia w wydechu bezdźwięcznego "la".

Akwarium, jak wiadomo, jest takim zaciszem,
gdzie się nigdy piosenek i płaczu nie słyszy,
gdzie ręka zawieszona i znieruchomiała
zmienia własności - wkrótce płetwą by się stała.

A więc do ciebie - która umiałaś pokonać
te mokre, wyciągnięte ku tobie ramiona
nereid z wód rodzimych - ja unosząc brew
piszę o tym, co może w żyłach zmrozić krew,

że kondensat cierpienia i bólu przekroczył
powierzchnię mózgu. Nie da się pamięci z oczu
wykłuć. Za zamkniętymi ustami się piętrzy
to cierpienie i krzyczy w rozpaczy do wnętrza.”

Josif Brodski (1940–1996) rosyjski poeta i eseista
Witold Gombrowicz Fotografia

„Krzyknąłem, że nie jestem ani pisarz, ani członek czegokolwiek, ani metafizyk, czy eseista, że jestem ja, wolny, swobodny, żyjący… Ach, tak, odrzekli, jesteś więc egzystencjalistą.

Ale nagość moja, transoceaniczna, stamtąd, z pampy, nagość, która była mi potrzebna do miłości mojej z Argentyną (wbrew memu wiekowi!) nie pozwalał mi nie być z nimi obnażającym. Wytworzyła się nieprzyzwoitość. Z jakimż zażenowaniem te tuzy przyjmowały mój wzrok namiętnie naiwny, dobierający się do nich poprzez ubranie… śmiertelna dyskrecja, dyskretna melancholia, zgaszenie taktowne, odpowiadały mojemu żądaniu stamtąd, z peryferii świata, z ojczyzny Indian. Ubrani od stóp do głowy, opatuleni, choć maj przecież, z twarzami wystylizowanymi przez fryzjerów… a każdy miał w kieszonce mały posążek, zupełnie nagi, by mu się przypatrywać okiem znawcy. Panuje skromność i rozwaga. Nikt nie narzuca się nikomu. Każdy robi swoje. Produkują i funkcjonują. Kultura i cywilizacja. Uwięzieni w stroju, ledwie się mogą ruszać, podobni do owadów posmarowanych czymś lepkim. Kiedy zacząłem zdejmować spodnie powstał popłoch, dawaj drała drzwiami i oknami. Pozostałem sam. Nikogo nie było w restauracji, nawet kucharze uciekli… dopierom wtedy się spostrzegł, że co to, na Boga, co robię, co ze mną… i skrzywiony stałem z nogawką jedną na nodze, drugą w ręku.

Wtem Kot wchodzi z ulicy i widząc mnie tak stojącego pyta ze zdumieniem: - Co ty, zwariowałeś? Mnie wstyd i chłodno, odpowiadam, że tak trochę zacząłem się obnażać, a wszystko uciekło. Mówi: - Oszalałeś, tobie się w głowie pomieszało, gdzie by tu kto się twojej nagości przestraszył, przecie na całym świecie nie znajdziesz takiego zdzierania szat, jak tutaj… czekaj, na królików trafiłeś, ale ja ci sproszę lwów takich, że choćbyś goły na stole tańczył, ani mrugną! Stanął tedy zakład między nami, zakład szlachecki i polski (bo ja z Kotem nie po argentyńsku a po polsku się czułem, bo tę babkę wspólną mieliśmy), i nie dzisiejszy, chyba tak z końca zeszłego stulecia. No, dobra! Sprosił kogo trzeba, intelekty najbrutalniej obnażające, ja nic, aż kiedy już do wetów przyszło, zaczynam portki zdejmować. Zwiali, grzecznie przeprosiwszy, że niby czas na nich! Więc Leonor Fini i Kot do mnie mówią: - Jakże to, nie może być żeby oni się przestraszyli, przecie intelekty wyspecjalizowane w tym mają! Mnie ciężko bardzo i źle na duszy, smutek mnie zżera, mało brakowało a byłbym się gorzko rozpłakał, ale mówię: - Cała rzecz w tym, że oni, uważacie, nawet rozbieraniem się ubierają i nagość to u nich tylko jedna para pantalonów więcej. Ale jak ja tak zwyczajni portki spuściłem, to ich zemgliło, a głównie dlatego, żem nie robił tego wedle Prousta, ani a la Jean Jacques Rousseau, ani wedle Montaigne'a czy w sensie egzystencjalnej psychoanalizy, tylko ot tak sobie, byle zdjąć.”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1961-1966

Kerstin Gier Fotografia

„To, że mam pecha widzieć cię i słyszeć (…) nie daje ci jeszcze prawa do mojego towarzystwa. (…)
– Ale tobie do mojego, szczęściaro…”

Kerstin Gier Trylogia czasu

rozmowa Gwendolyn z Xemeriusem, duchem demona w postaci kamiennego gargulca.
Trylogia czasu, Błękit szafiru

Gunther von Hagens Fotografia

„Chciałbym móc powitać moich gości nawet po śmierci.”

Gunther von Hagens (1945) lekarz niemiecki

Źródło: „Forum”, 24 stycznia 2011.

Pokrewne tematy