„Kiedyś byłam na urlopie w Lanckoronie i spotkałam Jerzego Nowaka, mojego serdecznego przyjaciela z Krakowa. Przyrzekliśmy sobie wtedy, że musimy się spotkać na scenie. Uznaliśmy też, że najbardziej odpowiednią dla nas sztuką będzie Romeo i Julia. Ja zagram oczywiście Romea, a on Julię. Wiedziałam, że jestem aktorką charakterystyczną i do pewnych postaci nie mam warunków. Na początku, kiedy pożaliłam się w domu, że gram prawie samych chłopaków, parobków, energicznych młodziaków, a nawet Staszka w Weselu, mama odpowiedziała mi wtedy: „Cicho, smarkaczu, graj to, co ci dają”. I potem, już z uśmiechem, przypomniała starą maksymę: „Nie ma małych ról, są tylko mali aktorzy”. Dziś wdzięczna jestem Stwórcy, że nigdy nie byłam amantką. Słodkie twarzyczki amantek szybko się starzeją i jeśli brak tym aktorkom zdolności charakterystycznych, spotykamy potem typowe dzidzie-pierniki.”

— Krystyna Feldman

Źródło: „Rzeczpospolita”, 25 września 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/amantkis.htm

Pochodzi z Wikiquote. Ostatnia aktualizacja 5 czerwca 2021. Historia

Tematy

spotykać , uśmiech , dom , prawo , chłopak , scena , aktor , mama , spotkanie , uznanie , dom , początek , brak , grać , słodki , cichy , warunki , bagaż , kieliszek , pot , zdolność , zagranie , przypomnienie , twarzyczka , piernik , dziś

Krystyna Feldman 22

aktorka polska 1916–2007

Podobne cytaty

„Nigdy nie byłam amantką, na szczęście. Bo co ja bym teraz robiła? W moim wieku? A urodziłam się w tym samym roku, co papież, z czego jestem dumna. I teraz, jako dawna amantka, siedziałabym pewnie w fotelu, myśląc: ach, jak to było pięknie, gdy grałam tę Julię, Ofelię czy Desdemonę.”

Krystyna Feldman (1916–2007) aktorka polska

Źródło: onet.pl http://film.onet.pl/O,9016,1192510,1,600,artykul.html

„Od kiedy zostałam mamą, uczę się sztuki rezygnacji. Dawniej nawet chora przychodziłam do teatru, dziś, by być więcej z córką w domu, przestałam grać w Metrze i w Romeo i Julii.”

Natasza Urbańska (1977) aktorka, tancerka i piosenkarka polska

Źródło: Agnieszka Sztyler, Wyśpiewałam to sobie, „Twój Styl” nr 12, grudzień 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/128793.html

„Nigdy nie marzyłam o Julii. Wręcz bałam się tej roli. Przytłaczała mnie ilość inscenizacji dramatu, setki razy powtarzane monologi Julii na egzaminach wstępnych czy konkursach recytatorskich i jej obraz jako delikatnej filigranowej dziewczynki gdzieś głęboko aż nadto dojrzałej. Odcięłam się jednak od moich uprzedzeń i zaczęłam odkrywać tę sztukę na nowo. Przepuszczając przez to, co kiedyś sama przeżyłam. Chciałam, by moja Julia nie popadła w sztampę i była jak najbardziej moja.”

Monika Buchowiec (1982) aktorka polska

Źródło: „Dziennik Zachodni”, 12 września 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rjwsg.htm

„Moje warunki od początku kojarzone były z pewną delikatnością. Musiałam przekonać innych, że mimo określonych predyspozycji psychofizycznych mogłabym zagrać role, które odbiegają od powierzchownego wyobrażenia na temat mojej osoby. I nie postrzegałabym tego w kategorii walki, a raczej zupełnie naturalnej potrzeby aktora: grania jak najbardziej zróżnicowanych ról. Oczywiście, mam świadomość ograniczeń i wiem, że nie można zagrać wszystkiego, ale też aktorstwo jest jedyną w swoim rodzaju szansą przeżycia wielu istnień w ramach tego jednego. A im bardziej są one różnorodne, tym większe poczucie spełnienia marzeń o tej wielości aktorskich wcieleń.”

Dominika Ostałowska (1971) aktorka polska

Źródło: „Dziennik”, 19 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pwist.htm

„Kiedy nie wierzy się niebo, śmierć jest stuprocentowym Końcem. Choć to śliczna myśl, nie wierzę, że Julia je w raju Sole Meunière z Paulem. Wierzę, że jej ciało zostało pogrzebane - pod bardzo fajnym nagrobkiem, nawiasem mówiąc, ciekawe, czy zgadniecie, jakie ma epitafium - a mózg, serce, poczucie humoru i doświadczenie, które sprawiły, że to ciało było Julią, znikły. Wszystko, co zostało, znajduje się w naszych wspomnieniach. Ale to też jakieś życie pozagrobowe, prawda? (…) Kiedy byłam w liceum, miałam wyjątkowo przykrego nauczyciela aktorstwa. (…) Już umarł i żyje w mojej pamięci, ale jako wredny, manipulujący, nieszczęśliwy sukinsyn. To kiepski sposób na spędzenie wieczności. Z Julią jest inaczej. Zamiast snuć się po jakimś niewydarzonym niebie, zastanawiając się skąd skombinować prawdziwą solę z Dover, chodzi po komnatach mojego mózgu, zatrzaskuje z rozmachem porządny, mocny piekarnik, pije wino i bawi się jak jasna cholera. Ma swoje zwyczaje, bywa uparta jak muł, ale już nie klaruje masła, bo uznała, że to zawracanie głowy, więc ciągle się uczy. A ponieważ dałam jej miejsce, w którym może bywać, uznała, że jednak nie jestem taką zarozumiałą suką i nawet fajna ze mnie kobitka. Przynajmniej tak uważa Julia z mojej głowy. Istnieją tysiące tysięcy Julii w umysłach ludzi z całego świata, ale ta Julia jest moja.”

Julie Powell (1973)

Julie and Julia: 365 Days, 524 Recipes, 1 Tiny Apartment Kitchen: How One Girl Risked Her Marriage, Her Job, and Her Sanity to Master the Art of Living

„Myślę, że dzięki dyscyplinie i wychowaniu, które wyniosłam z domu, mam dystans do swojego zawodu. Staram się nie przejmować castingami, nie podchodzić do nich osobiście – jeśli nie chcą mnie takiej, jaką jestem, trudno. Co do moich warunków – dziś są takie a nie inne i muszę z nich korzystać. Teraz mam czas delikatnych, eterycznych blondynek. Kiedy miałabym zagrać Ofelię jak nie teraz? Jestem chyba „pogodzona” z własnym wyglądem i z tym, że być może czasem trochę mi pomaga. Chociaż ciekawym wyzwaniem byłoby zagrać rolę „wbrew” warunkom. Podjęłabym się tego z uśmiechem na twarzy.”

Natalia Rybicka (1986) aktorka polska

Źródło: Agnieszka Michalak, Natalia Rybicka: Wskoczyłam od razu na głęboką wodę, „Dziennik Gazeta Prawna”, 12 października 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/148281.html

„Jestem typowym przykładem samouka, który na początku był entuzjastą a później doszedł do wniosku, że należałoby coś z tym zrobić i uzyskać jakąś wiedzę. W pewnym momencie uczyłem się od wspaniałego perkusisty – Sławka Romanowskiego z Varius Manx, który odpowiednio mnie pokierował i w pewien sposób nauczył mnie, jak mam uczyć się samemu. Jednak cała moja perkusyjna droga wzięła się z entuzjazmu – z tego, że chciałem grać na perkusji i chciałem być na scenie. Pokochałem ten instrument nie wiadomo skąd – nikt z mojej rodziny, ani nawet z moich znajomych, nie grał na perkusji. Po prostu nagle jakiś głos z nieba powiedział: „graj!””

Adam Marszałkowski (1969)

Źródło: Mateusz Siedlecki, WYWIAD: Adam Marszałkowski (Coma), infomusic.pl, 5 października 2016 https://www.infomusic.pl/wywiad/46669,wywiad-adam-marszalkowski-coma

„Dla mnie receptą jest niezmuszanie się do niczego. Ja robię to, na co mam ochotę. A na szczęście mam ochotę pracować.
Ja nie spotykam się z ludźmi, z którymi się nie chcę spotkać. Nie czytam książek, które mnie nudzą. Nie oglądam filmów… Od pewnego momentu uznałam, że nic nie muszę ani nie powinnam nawet.
Takie słowo „powinnam” też wykreśliłam.”

Krystyna Janda (1952) polska aktorka

Źródło: „Żyję tak, jak podpowiada mi nastrój”, TVN24 http://www.tvn24.pl/-1,1596251,0,1,zyje-tak--jak-podpowiada-mi-nastroj,wiadomosc.html

„Jak do tej pory udawało się mi grać role o bardzo dużej rozpiętości. Dubbingowałem postaci w kilkudziesięciu animowanych filmach dla dzieci, grałem w spektaklach muzycznych, takich jak choćby Nędznicy, Upiór w Operze, Koty, Romeo i Julia, Miss Saigon, występowałem w serialach telewizyjnych. Na tym tle Korczak okazuje się jednak być bardzo trudną rolą. I nie chodzi już nawet o wokal, co o rys charakterologiczny bohatera. To musi być prawdziwa postać, musi wzruszać widzów swym wnętrzem. Jestem dużo młodszy od swego bohatera, muszę znaleźć w sobie jego spokój i opanowanie i wyciągnąć to na zewnątrz. Dobrze, że fizycznie pasuję do postaci. Ale praca nad tą rolą będzie trudna. Widz musi otrzymywać wrażenie, że grana przez mnie postać jest pełna spokoju. Spokój osiągany jest także m. in. przez frazę. A utrzymanie tego będzie akurat trudne, bo ta muzyka jest specyficzna. Mam nadzieję jednak, że wszystko się uda.”

Tomasz Steciuk (1971) Polski aktor

o roli Janusza Korczaka.
Źródło: Monika Żmijewska, Jestem podobny do Korczaka. Zagram najlepiej, jak potrafię, „Gazeta Wyborcza Białystok”, 12 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/139049.html

„Zdarza się, że ludzie zwracają się do mnie imionami postaci, które gram lub grałem. Czasem jestem zdumiony, że widzowie z łatwością utożsamiają postać z aktorem, który ją gra. Dla mnie jest to dość dziwne. Przydarzyła mi się kiedyś taka sytuacja, że starsze małżeństwo zwracało się do mnie na przemian dwoma imionami. Pan mówił do mnie imieniem z M jak Miłość, a pani imieniem z innego serialu i absolutnie im to nie przeszkadzało. Było to sympatyczne spotkanie, ale dosyć zastanawiające.”

Michał Lesień (1974) polski aktor

Źródło: „Nie jest różowo” - wywiad z Michałem Lesieniem, 27 sierpnia 2009 http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/5451/Nie-jest-rozowo-wywiad-z-Michalem-Lesieniem.html

Tematy

Krystyna Feldman 22

Podobne cytaty

Pokrewne tematy