„Żywot to dziw niepojęty, bo wciąż niszczeje i szczerbi się, a jednak trwa niezłomnie jak most na Drinie.”

„Bez słońca – bez gwiazdy! – A wy się dziwicie,
Ze żywot prowadzę tułaczy?
O bracia! – Kto serca przewidział rozbicie,
Ten nie dba – co Bóg mu przeznaczy!”

„Wciąż jeszcze przechodzą brodem przez rzekę odważnie, gdy już most jest gdzieś zbudowany.”

„Wciąż mydlą nam oczy i dziwią się, że mówimy o nich z pianą na ustach…”

„Gdy bieda wciąż trwa, nie ma prawdziwej wolności.”

„Wszystkie moje żywoty i wszystkie światy, w których przebiegały, stawały się coraz bardziej widmowe i senne. Wszystko zdało mi się jakąś tandetną i pozbawiona treści opowiastką, nic nie potrafiło wyzwolić we mnie pasji, trwałem mocą obowiązku, a mym obowiązkiem było trwanie.”

„Szymborska przekonuje mnie, że wciąż można dziwić się światu i za każdym razem inaczej, na nowo. Uczy, jak obserwować świat.”

„To, co wielkiem jest w człowieku – iż jest on mostem, a nie celem.”

„Ludzie budują za dużo murów, a za mało mostów.”

„To, co bliskie, staje się obce, dzikie, niepojęte, otwiera przepaść, którą staramy się zasypać. Ale jest to niemożliwe. I tak właśnie trwa Słowiańszczyzna (…) Zdławiona, wyparta, lecz powracająca w delirycznej wizji grozy – jako kraina wampirów i bestii.”