„No żeby ja był bleszczaty na jedno oko, to bym może uwierzył.”

„Jedno oko widzi, drugie czuje.”

„Człowiek widywał czasem takie rzeczy, po których nie mógł uwierzyć nie tylko w bogów, ale też w normalne człowieczeństwo i świadectwo własnych oczu.”

„Łudź się, ty romantyczne stworzonko, nadzieja nic nie kosztuje. Gdybym nawet usiłowała otworzyć ci oczy – i tak byś mi nie uwierzyła.”

„Oszalała dziewczyna o iskrzących oczach, długich białych palcach,
wciśnięta między głazy ścian,
z włosami zlepionymi i jękiem na wargach (…).
Kasandro,
czy ludzie uwierzą
w fontannę twej goryczy?”

„Radziecka sztuka, jeszcze w Łodzi, w trudnym okresie. Wszyscy niechętnie grali, na całe szczęście publiczność też niechętnie chodziła. Radziecka sztuka „Zamieć”, jakiegoś Leonowa czy innego. Grałam kołchoźnicę, w której sentymenta uderzał inny kołchoźnik, którego grał Benoit. I tam była taka scena – jakiś Piotr Piotrowicz wracał z niewoli, ale nie wiem jakiej, jakaś wojna ojczyźniana. Mówiłam, że idzie ten Piotr Piotrowicz, że „oko jedno ma zaklejone, a odzież na nim nie nasza…”. A ja wpadłam na scenę i powiedziałam: „całą odzież ma zaklejoną a jedno oko nie nasze”. Koledzy szeptali w garderobie i pytali: Co to znaczy – oko nie nasze. Głupi jesteście – mówię – był gdzieś w niewoli u białych, wyjęli mu jedno radzieckie oko i wsadzili drugie, inne.”

„Uwierzyłam Miłości, zresztą zdawało mi się, że to już nie wiara, ale pewność, obecność bowiem Pana Jezusa wśród mojej duszy była tak żywą i odczuwalną, że wystarczyło mi przymknąć oczy na rzeczy zewnętrzne, byłam całkiem z Umiłowanym mej duszy.”

„Wstępując w związki małżeńskie, jedno musi się wyrzec całkowicie siebie samego i zrezygnować nie tylko ze swojej woli, ale także z poglądów; musi powziąć postanowienie, że będzie patrzeć oczyma drugiego, kochać to, co on kocha.”

„W co wy, kurwa, pogrywacie? To największa kupa gówna, jaką w życiu widziałem! Żaden z was nie może spojrzeć mi w oczy, bo żaden nie zasługuje na to, by mieć cokolwiek do powiedzenia. Nie mogę uwierzyć, że postanowiliście się brandzlować tak, jak to robicie tam na boisku.”

„Nie to było najważniejsze, co sobie nawzajem powiedzieli, ale właśnie to, o czym żadne z nich nie wspomniało: choć przebaczenie i niepamięć są nierozłączne, jak awers i rewers jednej monety, to nie mogą istnieć obok siebie. Wybierając jedno, trzeba poświęcić drugie, które znika z oczu.”