„Poezja to myślenie w obrazach.”

„Kiedy myślę o poezji, to jest tak, jakbym stała twarzą w twarz z tym, co jest nienazwane. Dla mnie poezja jest próbą oswojenia tego, co jawi mi się jako ostateczne. Ja próbuję to nazwać – dla siebie.”

„Walka o życie nie jest walką.
Nie jest bitwą.
Nie jest wiedzą.
Nie jest poezją.
Nie jest nienawiścią.
Nie jest pijaństwem.
Nie jest tym, co myślicie.”

„Najważniejsze są obrazy, w myśleniu można się pogubić i oddalić od rzeczywistości.”

„Poezja to inkluzja mini-max. Minimum słów, maksimum piękna, myśli, uczuć.”

„Dlaczego ludzie myślą słowami, ale cierpią z powodu obrazów?”

„Myślę, że poezja przyszłości, nawet w kontaminacji z innymi dziedzinami sztuki – na przykład teatrem, filmem czy plastyką – zachowa w głębinowej warstwie metafizyczny sens. Albo… w ogóle jej nie będzie. Poezja musi zachować swą tożsamość.”

„Poezja to tworzenie pięknych zdań. Poezja to tworzenie pięknych zdań. Poezja to tworzenie pięknych zdań. Dobra poezja zawsze była – tym.”

„(…) nie tłumacz dobrej poezji na złą poezję (…).”

„Nie jest zadaniem poezji lirycznej, ani w ogóle poezji, konsekwentne rozwijanie jakiejś myśli we wszystkich kierunkach, wyczerpywanie wszystkich jej zastosowań; do niej należy tylko budzenie uczuć i myśli, rzucanie ziarna w duszę słuchacza, ziarna, które tam potem samo będzie kiełkować i rozwijać się, i im więcej własnych soków dusza słuchacza użyczy temu rozwojowi, tym większą radość sprawiać mu będzie zbudzona w nim myśl lub uczucie.”