„Miłość od waśni o ileż jest prostsza:
Rdza by przeżarła krwawe mieczy ostrza,
Znikłyby zbroje i zamilkły surmy,
Gdyby serc tylko nęciły nas szturmy.
Lecz głupiec trwoni życie i wnet kona,
Dążąc gdzie wieczny sen, noc nieskończona.”

„Miłość albo kona powoli i staje się cieniem, albo też umiera młodo i pozostaje snem.”

„Poznaję cię po potężnym ostrzu miecza.”

„Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza. Jednym jesteś ty.”

„Czy oddechu jej ileż to się po nocach nasłuchało, że nieraz nawet ci się śniło to samo co jej, bo gdy tak ciało przy ciele tyle lat, to i sen się śni już jeden, bo po cóż dwa osobne?”

„Życie jest krótkie, ale miłość wieczna.”

„Dajcie pożyć, konie, dajcie,
dajcie dożyć, konie,
na cóż, bracia, nam ten wieczny lot?
Cóż mi za konie los nadarzył,
jakby w nich palił ktoś (…)?”

„Pustka, cisza, wieczny sen bez snów.”

„Tego, kto pozna, co wiedzieć należy,
słusznie renoma mędrca wnet spotyka
głupiec mądrości przez to nie nabierze,
że się na wieku zna krowy czy byka.”

„Brakiem zdolności głupiec rad tłumaczyć
to, że do żadnych nauk nie ma chęci;
gdyby pomyślał, wnet uznałby raczej,
że winien im się tym bardziej poświęcić.”