„jego łokman
grzmi bezgłośnie
bach don juan
kool i dżez
w tle
chmur barok
w piętrach
babel
aż po krańce
nieb błękitu”

„Barok jest nazwą (…) stylu, to znaczy pewnego swoistego ukształtowania językowych struktur literackich i, mówiąc o baroku, musimy za punkt wyjścia wziąć (…) właściwości tych struktur, mówiąc inaczej, pewne zjawiska stylistyczne.”

„Czy ujmiemy w ręce świat niespławiony w krwi aż do krańca?”

„Oddycha się tu melancholią bardzo szczególną, melancholią krańców świata.”

„Na krańcach mojego ciała,
tam gdzie skóra,
czekaj na mnie.
Przyjdę,
ale to tak daleko.”

„Po każdym spojrzeniu w niebo zostaje w oczach nieco błękitu.”

„Po wojnie, gdy te przedmieścia Warszawy objęto planem intensywnej rozbudowy, a na Bródnie, Targówku czy Ochocie lub Czerniakowie zaczęły wyrastać całe kolonie „drapaczy chmur” zasiedlanych przez klasę robotniczą czy inteligencję pracującą, ludzie tego marginesu społecznego często nie przyjmując nowoczesnych mieszkań ofiarowanych im w zamian za burzone rudery, wycofali się aż na krańce stolicy. Przede wszystkim na linię kolejki mareckiej, osiedla od Ząbek po Wołomin, czy też miejscowości wokół kolei otwockiej.”

„Samogłoski: A czerń, E biel, I czerwień, U zieleń, O błękit.”

„Już dawno przestałam się zastanawiać nad różnicą między błękitem nieba a cierpieniem.”

„Jej błękit zajął miejsce w szarych zakamarkach jego mózgu i pozostał tam do końca życia”