„Człowiek jest taki, drogi panie, ma dwie twarze: nie może kochać nie kochając siebie.”

„Aby sobą być
Prawdzie patrzeć w twarz
Kochać wszystkich ludzi
Pokój z sobą nieść.”

„Łatwiej zakochać się nie kochając, niż odkochać, kiedy się kocha.”

„Jak można kochać Boga który jest niewidzialny, nie kochając człowieka który jest obok nas.”

„To jest droga. Bardzo długa droga. Człowiek idzie tą, drogą, idzie, idzie i nie widać końca tej wędrówki. Człowiek patrzy przed siebie i widzi tylko horyzont. Zaczarowany horyzont, nie można oczu od niego oderwać, horyzont nigdy nie znika. Więc drogą szedł człowiek w szarym ubraniu, w czarnym kapeluszu. Szedł, szedł, szedł i szedł. Od czasu do czasu ocierał białą chustką jeszcze bielszą twarz. Bardzo bladą twarz, podobną do twarzy pierrota. Duże buty człapały. Człowiek szedł, człap, człap, człap, co chwila podnosił głowę i patrzył w górę. Po niebie sunęły brunatne chmury, ani odrobiny słońca, ani skrawka błękitu. A człowiek, który kroczył drogą, tęsknił za błękitem.”

„Nie do pomyślenia jest człowiek, który ocenia, niczego nie kochając.”

„Często człowiek, jeśli patrzy uważnie, poznaje siebie już po twarzy lokaja u drzwi.”

„Wie pani, kiedy człowiek głupio czas marnuje? Kiedy się nad sobą żali.”

„Wszyscy, i kobiety, i mężczyźni, mają dwie twarze. Jedną widać na zewnątrz, drugą mamy w sobie. Są jednak tacy, którzy mają tylko urodę zewnętrzną. Są i tacy, którzy mają piękne tylko wnętrze. Wewnętrzna twarz opiera się działaniu czasu, zewnętrzna nie. Każdy niech wybiera to, co bardziej mu odpowiada.”

„Szanowna pani, jeśli tylko pani rozkaże, mogę twarz pani nawet zupełnie pominąć…”