„Czy to już koniec?
– A chcesz, żeby był koniec?
Emma stanowczo potrząsa głową. Wpatruje się w usta ciotki, jakby mogły z nich wyjść nie tylko dźwięki, ale także książę i księżniczka. Bo nie trzeba wierzyć, że historie są prawdziwe, wystarczy, że są opowiadane.”

„Chciałabym kiedyś wiedzieć, ilu pocałowano jedynie po to, by w końcu zamknąć im usta.”

„Chcę opowiadać prawdziwe historie, które się mogą zdarzyć wszędzie.”

„Każdy proces to spektakl, toczący się na oczach widzów pojedynek obrony i oskarżenia. Ani obrońca, ani oskarżyciel nie opowiadają prawdziwych, a jedynie domniemane, możliwe historie. Na końcu ogłasza się, kto zwyciężył – przy czym werdykt nie zawsze ma coś wspólnego ze sprawiedliwością.”

„Jestem przekonany, że żyjemy w epoce niesłychanie przełomowej; zresztą jest to przekonanie dosyć powszechne. Mówi się o końcu świata, dla niektórych są to czasy wręcz apokaliptyczne, czyli jakby koniec historii. Ja jednak sądzę, iż jest to tylko koniec pewnej epoki. Zawsze mieliśmy skłonność wyolbrzymiać te „końce” (…).”

„W dzieciństwie zachwycali mnie ludzie, którzy mogli pociągnąć za sobą tłumy, opowiadając jakąś historię. Chciałem umieć opowiadać takie historie lepiej od innych, najlepiej na świecie.”

„Hańbę zniosę, na wszystko przyjdzie kiedyś koniec
Kwiaty, usta i sady – wszystko nicość wchłonie”

„(…) jeśli dostatecznie długo obserwujesz kogoś, kto wpatruje się wyczekującym wzrokiem w drzwi, w końcu sam zaczynasz się zastanawiać, czy ktoś ich jednak nie otworzy.”

„To tak, jakby trzeba było przejść całą ciemną drogę, żeby w końcu ujrzeć blask słońca, i być właśnie tym indywidualistą, którym chcesz być przez całe życie…”

„Książę miał krzywe i nieproste usta lub też wargi niezbyt właściwe.”