„Jedyny przywilej, jakiego domagam się dla mojej płci… to móc kochać jak najdłużej, kiedy egzystencja albo nadzieja się skończy.”

„Całe doświadczenie naszej egzystencji wskazuje, iż największym problemem naszej egzystencji jest to, że powinniśmy się wzajemnie kochać, ale się nie kochamy.”

„Mój świat runął i rozsypał się.
Nadzieja. Nadzieja, która tak łagodnie tuliła moje serce, teraz wysunęła szpony i je zmiażdżyła. Nie mogłem złapać tchu.”

„Łatwo jest kochać drugiego człowieka takim, jaki on jest.
Trudno jest kochać drugiego człowieka takim, jaki nie jest.
Widzieć w nim to wszystko, czym mógłby być, ale jeszcze nie potrafi.”

„W pytaniach, na które nie ma odpowiedzi, kryje się zawsze jakaś nadzieja.”

„O ile nadzieja może być często jedyną treścią życia, o tyle jej spełnienie staje się czasem trudną do zniesienia męką.”

„Kochał mnie. Mógłby być moim dziadkiem, lecz kochał mnie. Zawsze mówił mi, że jestem bardzo ładna, a to przecież było nieprawdą.”

„Sens naszego istnienia przewyższa czas życia. Kara istot śmiertelnych, czy też może ich dar, jest następująca: należy żyć, nie rozumiejąc. Nadzieja jest jedyną limfą, która pozwala nam iść naprzód. Będzie jeszcze wojna i rozpacz, po nich pokój i nadzieja, a potem znowu mrok. To w tym wiecznym kręgu zamyka się znaczenie, jedyne, do którego jako śmiertelni możemy aspirować.”

„Miałam okropne dzieciństwo! Byłam całkowicie podporządkowana bardzo silnej władzy ze strony moich rodziców. Jedyną rzeczą, jaką mogłam robić bez nadzoru, było czytanie książek. Czytając baśnie, fantazjowałam więc o sobie, czułam się ich bohaterką, gdyż to pozwalało mi uciec z rzeczywistości pełnej nakazów i lęków. Kocham swoich rodziców, ale konieczność życia pod ich skrzydłami była w dużym stopniu upokarzająca.”

„Piękno tak samo nie jest nam dostępne, jak nieskończoność. Nie należy jego nigdzie szukać; nie domagać się piękna ani w miłości, ani w szczęściu, ani w cnocie; należy natomiast je kochać, aby być cnotliwym, pięknym i szczęśliwym w tej mierze, w jakiej to dla człowieka możliwe.”