„Jak człowiek dźwiga własne ciało, a ciężaru jego nie czuje, tak nie dostrzega własnych błędów.”

„Lekki jest ciężar, gdy go dźwigasz z ochotą.”

„Muszą być ciężkie czasy, kiedy nas tyle milionów ich dźwiga, a jednak jeszcze na ciężar narzekamy.”

„Pewnego dnia kłamstwa zawalą się pod własnym ciężarem, a prawda powstanie.”

„Niebo religii jest jedynie mirażem, w którym człowiek rozpromieniony wiarą długo dostrzega własny obraz, tyle że powiększony i odwrócony, to znaczy ubóstwiony.”

„Człowiek musi być na tyle duży, by przyznać się do własnych błędów, na tyle mądry, by czerpać z nich korzyść i na tyle silny, by je naprawić.”

„Własną gębę człowiek widzi codziennie w lustrze, dlatego wszystko jej wybaczy. Twarze ludzi zapamiętanych z innego czasu dostrzega się w całej ich prawdzie.”

„Miłość przynosi ciężar i nie czuje żadnego ciężaru.”

„Potrzebny mi jest towarzysz. Potrzebna mi jest bliskość pokrewnego człowieka. Pragnę jakiejś poręki świata wewnętrznego, którego istnienie postuluję. Wciąż tylko trzymać go na własnej wierze, dźwigać go wbrew wszystkiemu siłą swej przekory – jest trudem i udręką Atlasa. Czasem zdaje mi się, że tym wytężonym ges­tem dźwigania trzymam nic na swoich barkach. Chciałbym móc na chwilę złożyć ten ciężar na czyichś ramionach, rozprostować kark i spojrzeć na to, co dźwigałem”

„Różnica między człowiekiem odważnym a tchórzem jest bardzo prosta. Chodzi o miłość. Tchórz kocha tylko siebie… (…) tchórz dba tylko o własne ciało. (…) Kocha je nad wszystko. Człowiek dzielny najpierw kocha innych, a siebie na końcu.”