„Bogowie jedno wznoszą, drugie przewracają.”

„Albowiem to, co dotyczy naszego Pana, Jezusa Chrystusa, jest zarazem Boskie i ludzkie. I tak, dwojakie jest Jego narodzenie: jedno z Boga, przed początkiem czasów; drugie z Dziewicy, gdy dopełniły się czasy. Dwojakie też i przyjście: pierwsze – ukryte, jak rosy na runo; drugie – jawne, to, które nastąpi.”

„O pokoro, piękny kwiecie, widzę, jak mało dusz cię posiada – czy dlatego, żeś taka piękna, a zarazem trudna, aby cię zdobyć? O tak, i jedno, i drugie. Sam Bóg w niej znajduje upodobanie. Nad duszą pokorną są uchylone upusty niebieskie i spływa na nią łask morze. O, jak piękna dusza pokorna; z jej serca wznosi się jak z kadzielnicy woń wszelka i nader miła, i przebija obłoki, i dosięga Boga samego, i napełnia radością Jego Najświętsze Serce.”

„Kto ponad skalę [wynosi] (…) rasę albo naród, albo państwo (…) i oddaje się im bałwochwalczo, ten przewraca i fałszuje porządek rzeczy stworzony i ustanowiony przez Boga.”

„Wierzyć znaczy nie tylko wznosić oczy do Boga i uwielbiać Go; trzeba jeszcze umieć patrzeć na ziemię ludzkimi oczami Chrystusa.”

„Dzięki pragnieniu latania, "przede wszystkim wznoszenia się", tancerze stali się, podobnie jak aniołowie, "ogniwem łączącym człowieka i Boga, niebo i ziemię.”

„Kościoły są pełne, wznosi się modły do Boga i śpiewa <>. Ci ludzie zostaną zmasakrowani jutro mieczem niemieckim, mimo że nie są w żadnym stopniu winni. Jestem sercem z nimi.”

„Niektóre z prostych, wiejskich robotów wpadały w popłoch, gdy Flaswell mijał je, zataczały się i wznosiły modły do boga spalinowego, którego kult od dawna był zakazany.”

„Po śmierci, gdy spotkam Boga osobiście, zapytam go o dwie rzeczy. Po pierwsze – jak skwantować grawitację, a po drugie – jak matematycznie opisać turbulencję. Może zna odpowiedź na pierwsze pytanie, ale na pewno nie odpowie na drugie.”

„Wielbiciel Kṛṣṇy nigdy nie czuje niepokoju w obliczu niebezpieczeństw, przeciwności losu czy niedoli. Co więcej, wita je z radością. Ponieważ jest duszą podporządkowaną, wie, że tak niebezpieczeństwa, jak i radości są tylko różnymi przejawieniami absolutnego Kṛṣṇy. Pisma wedyjskie mówią, iż religia i bezbożność to po prostu przód i plecy Boga. Bóg jest absolutny i dlatego bhakta - czy to w obliczu niebezpieczeństwa, czy też w chwilach powodzenia - nie czuje niepokoju. Wie, że jedno i drugie jest Kṛṣṇą.”