„Ach, pomóż wspomóż dopomóż ty – jedyny jedyniutki wyjątku czuły – odeprzeć tłumne pospolite armie reguły, i ach, cudne manowce, dźwignąć się, powstać, z-podeptanych-przez-demony-powstać, z fatalnego opętania się odpętać (…) i naprzód iść, naprzód zawsze i niesłychanie.”

„O to chodzi jedynie,By naprzód wciąż iść śmiało,Bo zawsze się dochodziGdzie indziej, niż się chciało.”

„Zawsze naprzód, nigdy wstecz!”

„Cokolwiek człowieka spotyka – powinien zawsze się podnieść i dążyć naprzód, wciąż naprzód, przez całe życie.”

„Co to takiego optymizm? spytał Kakambo. – Ach, odparł Kandyd, to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.”

„Czasem trzeba zrobić krok w tył żeby iść dalej naprzód
Pamiętaj by prawie zawsze kierować się głosem serca, ono wie najlepiej lecz czasem posłuchaj rozumu.”

„Cóż za demon mnie opętał, że tak poprawnie się zachowywałem?”

„Dzisiaj rano niespodzianie zapukała do mych drzwi
Wcześniej niż oczekiwałem przyszły te cieplejsze dni
Zdjąłem z niej zmoknięte palto, posadziłem vis a vis
Zapachniało, zajaśniało wiosna, ach to ty
Wiosna, wiosna, wiosna, ach to ty”

„Ile razy trzeba upaść żeby powstać na zawsze?”

„Nie umiem napisać, jak ciebie kocham.
Lękam się ckliwej poetyczności,
Lękam się bezcielesności.
Ach, gdyby wiersz mógł być jak ciało”