„Za mało odwagi by czasem wprost coś powiedzieć,
Ale ambicja brała górę, by zostawić to dla siebie,
A dziś za późno, nie umiem tak głośno krzyczeć,
Żebyście tam gdzie jesteście mogli mnie usłyszeć.”

„Istnieją ludzie, którzy posiadają tak mało odwagi, by stwierdzić cokolwiek, że boją się nawet oświadczyć, iż wieje wiatr, chociaż wyraźnie to czują, o ile nie usłyszą przedtem, że ktoś już to powiedział.”

„Raz jakoś, gdy się zgadało,
Że honor dziś górę bierze,
Bo przeniewierstw mamy mało,
Ktoś rzekł: „Bardzo temu wierzę.
Lecz chciałbym wiedzieć dokładnie,
Kiedy mowa o honorze,
Czy taki, który nie kradnie,
Kraść nie chce, czy kraść nie może?””

„Kiedyś się dziwiłam, że ludzie krzyczą na berlińskich ulicach, głośno się na coś wściekają, wyzywają kogoś od najgorszych.
A dzisiaj już nie. Dzisiaj już się nie dziwię. Nawet nie przechodzę na drugą stronę ulicy. Nie odwracam oczu. Tylko słucham.
A czasem sama. Krzyczę.”

„Pocałunków dałem wam wiele, a uderzeń mało. A jeśli was biłem, to ogonem pawia. Dziś moje drogie, kocham was nieskończenie więcej niż tylko dlatego, że jesteście dziećmi, które zrodziłem.”

„Pomimo że mam ludziom coś do zaoferowania, chociaż jestem na scenie, jestem człowiekiem, który ma mało wiary w siebie. Gdy byłam bardzo młoda, nie miałam odwagi powiedzieć: To mi się nie uda, dajcie mi spokój, jestem zmęczona.”

„Nadszedł czas prawdy. Już czas, by wam powiedzieć, kim jesteście. To nie jest miasto, to nie może być miasto. Wszyscy, spójrzcie na siebie – wraz w waszą obłudą, źle funkcjonującą kanalizacją i domami z sekretnymi wejściami, wszyscy szpiedzy i mordercy jesteście jedną wielką ptasią kupą i niczym więcej!…”

„Przez dwa miesiące namawiała mnie, żeby nagrał swój głos, a gdy tato usłyszał kasetę, omal mnie nie zabił za to, że nie powiedziałem mu wcześniej, że umiem śpiewać. Szczerze mówiąc, ja też tego nie wiedziałem.”

„Kuba zawsze wszystkich urządzała. Dla krajów Ameryki Łacińskiej była niesfornym towarzyszem: jedynym, który miał odwagę powiedzieć głośno to, co wszyscy myśleli po cichu. Dla części Europy była złotą wyspą, gdzie mogła rozkwitać utopia równości społecznej. Ja sam też o to wszystko walczyłem. A dziś Kuba jest niczym wielkie muzeum pod gołym niebem… Albo raczej jak zoo, do którego cudzoziemcy przyjeżdżają oglądać te dziwne zwierzęta, jakimi są Kubańczycy, i ich dziwny styl życia.”

„Jesteście z Ziemi?
– Z Układu.
– Nie rozumiem. Jesteście ludźmi?
– Od czasu, gdy opuściłeś Ziemię, minęło wiele lat.
– Prawda, najpierw anabioza. – Potrząsnął głową. – Potem przez tyle lat wlokłem się z miasta do miasta w nadziei spotkania kogoś, kto pomoże mi wrócić. Powiedzcie, jaka ona dziś jest… Ziemia?
– Nie wiemy, Rudier.”