„Nie będę odnosić ran, dopóki ty mnie nie zranisz. Nie będę mieć w sobie siły, dopóki ty nie staniesz się moją siłą.”

„Nie żyj tak, jakbyś miał żyć lat dziesięć tysięcy. Los wisi nad tobą. Dopóty żyjesz, dopóki można, bądź dobry.”

„Dopóki jeszcze mam siły i działają moje szare komórki, dopóki na chleb nie mówię „ptaptja” – to chcę grać. Naturalnie, jeżeli będą mnie chcieli. Wciąż jeszcze mam ten „apetyt na czereśnie”.”

„Dopóki nie poczujesz się nieszczęśliwy, nie narodzi się w tobie „poezja!””

„Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest nasze serce, dopóki w Tobie nie spocznie.”

„Siła Boga nie okazuje się, dopóki nie objawi się słabość człowieka.”

„Ja cię proszę, ty nie przychodź. Z chłopakiem będę i cholernie mi na nim zależy. A ty taka samotna, jak ta wierzba na wygwizdowie – stanowisz konkurencję, od której człowiekowi dupa się marszczy. Wszystkie baby się ciebie boją i będą się bały, dopóki cię kto nie zakontraktuje.”

„Kapłaństwo nie ma siły, jaką powinno mieć i nie osiągnie jej dopóki moc kapłaństwa nie zostanie na stałe zakorzeniona w rodzinach.”

„Tobie –
mieszczańskie:
– bądź przeklęta po trzykroć! –
i moje,
poety,
– o bądź po trzykroć błogosławiona!”

„Ale ty patrząc w dal
Płynąć będziesz wśród fal
Aż sam wreszcie staniesz się falą”